Ακούγεται σαν μία απλή φράση. Όταν όμως τη συνδέσεις με το πρόσωπο της Ελληνίδας μάνας, με αυτό το βλέμμα που σε θωρεί με ένα μίγμα απορίας, λύπησης, αγωνίας και συγκατάβασης, τα πράγματα αλλάζουν! Σοβαρεύουν επικίνδυνα.
Κάπως έτσι ήταν η αντίδραση και της δικής μου – ναι, μάνα με γέννησε και μένα – όταν κατά τη διάρκεια ενός τραπεζιού συζητήθηκε το θέμα.
Και μετά από την απλή αυτή φράση ξεκινάνε τα βασανιστικά ερωτήματα. Ερωτήματα που κάποια από αυτά μπήγονται στο μυαλό σαν μαχαίρι. Ερωτήματα που για να απαντηθούν χρειάζεται θάρρος και αυτογνωσία.
Ερώτηση 1η
«Καλά παιδί μου, μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει, τώρα που όλοι βρίζουν τους πολιτικούς, εσύ αποφάσισες να πολιτευτείς; Εσύ δεν είχες συνδικαλιστεί ποτέ. Ούτε ως φοιτητής. Τι σε έπιασε τώρα;»Δεν είμαι πολιτικός και ούτε θα γίνω ποτέ. Άλλο η κεντρική πολιτική σκηνή και άλλο η τοπική αυτοδιοίκηση. Η Τ.Α. αφορά την καθημερινότητά μας, τους δρόμους, την αποχέτευση, την ύδρευση, την καθαριότητα, τα πάρκα, τα σχολεία. Και όλα αυτά δεν λειτουργούν από μόνα τους. Μπορεί να τα θεωρούμε δεδομένα, όμως κάποιοι τρέχουν για αυτά. Και επειδή έτυχε στο Δήμο Παλλήνης να αγοράσουμε το πρώτο μας σπίτι, τον αγαπώ σαν να γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ. Γιατί εδώ γεννήθηκαν και μεγαλώνουν τα παιδιά μου.
