Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφερθεί στις
συλλογικότητες, κάθε τύπου, και στα μέλη που τις απαρτίζουν. Οποιαδήποτε δημοκρατική συλλογικότητα εκλέγει τα μέλη της μέσα από τις, φαινομενικά τουλάχιστον, διαφανείς εκλογικές διαδικασίες. Και όπως είναι φυσικό, αν επιθυμεί κάποιος να εκλεγεί, θα πρέπει να εκθέσει τις απόψεις και τις θέσεις του και να «κριθεί» για αυτές. Και αυτό ονομάζεται προεκλογικός αγώνας.
Σε μία τέτοια συγκυρία τυγχάνει να βρισκόμαστε τώρα εφόσον οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι προ των πυλών και η προεκλογική μάχη έχει ήδη ξεκινήσει, για άλλους εντονότερα και για άλλους πιο χαλαρά, (προς το παρόν τουλάχιστον). Θα σκεφτεί κάποιος, γιατί προεκλογική μάχη και όχι προεκλογικός αγώνας; Η απάντηση είναι απλή. Ο αγώνας σημαίνει ευγενή άμιλλα, επικράτηση του ικανότερου, καθαρές και τίμιες αντιπαραθέσεις και μηδενικές απώλειες. Αντιθέτως, μάχη σημαίνει η προσπάθεια για επικράτηση με κάθε μέσο, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς «κανόνες» και όπως κάθε μάχη, με απώλειες. Και στην περίπτωση της «μάχης», ο αντίπαλος ικανοποιείται όταν επικρατήσει εξοντώνοντας τους εχθρούς. Και όλα αυτά δυστυχώς δεν περιορίζονται σε βουλευτικές ή αυτοδιοικητικές εκλογές αναμετρήσεις, αλλά δυστυχώς εφαρμόζονται σε κάθε λογής συλλογικότητες, ίσως σε μικρότερο βαθμό.