Γράφει ο Βασίλης Δημητριάδης
Διευθυντής της ΦΩΝΗΣ του Γέρακα
Σύμβουλος της δημοτικής κοινότητας Γέρακα
Συμβούλιο Δημοτικής Κοινότητας... Πόσοι άραγε μετά από τις δημοτικές εκλογές θυμούνται ακόμα πως είχαν ψηφίσει και γι αυτό; Πόσοι γνωρίζουν πως υπάρχει αυτό το θεσμικό όργανο και κυρίως... πόσοι αναρωτήθηκαν για τη χρησιμότητά του.
Ο Νομοθέτης προφανώς και θεωρεί χρήσιμο, γι αυτό και το θεσμοθέτησε. Επειδή όμως στη χώρα μας επικρατούν νοοτροπίες πολύ πιο... προσωπικές από ότι πρέπει σε ζητήματα δημοκρατίας, είτε αυτή αφορά εκλογές, είτε αφορά άσκηση αρμοδιοτήτων, τα πράγματα αλλάζουν, μάλλον για να ακριβολογούμε, επαναλαμβάνονται. Ο ρόλος ενός αιρετού, που φέρει την ιδιότητα του συμβούλου τοπικής κοινότητας, εκ των πραγμάτων περιορίζεται από την ίδια την νομοθεσία.
Το ίδιο το τοπικό συμβούλιο έχει χαρακτήρα εισηγητικού οργάνου και η μόνη αρμοδιότητα που προβλέπεται είναι αυτή της προέγκρισης καταστημάτων και μικροπαρεμβάσεων επιπέδου λακούβας, στα γεωγραφικά όρια ευθύνης του. Βεβαίως από τον ίδιο νόμο προβλέπεται πως ο Δήμαρχος μπορεί να αναθέσει και άλλες αρμοδιότητες στον πρόεδρό του.
Τα τοπικά συμβούλια δημιουργήθηκαν ως ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ των δημοτών και του κέντρου αποφάσεων ενός δήμου, με σκοπό να ενημερώνουν και να προτείνουν παρεμβάσεις που στόχο έχουν να κάνουν καλύτερη την καθημερινότητα των δημοτών. Τι συμβαίνει όμως στους 7 περίπου πρώτους μήνες της λειτουργίας του (αναφέρομαι στο Γέρακα όπου συμμετέχω και όχι στα άλλα τοπικά συμβούλια, για λόγους αποκλειστικά δεοντολογίας)...
Μέχρι σήμερα αυτό που έχουμε διαπιστώσει, είναι ένας πολύ πλούσιος απολογισμός προεγκρίσεων αδειών καταστημάτων, άδειες που ούτως ή άλλως δεν έχει κανείς οποιοδήποτε λόγο να μην εγκρίνει, αφού οι αρμόδιες υπηρεσίες ελέγχουν και εισηγούνται. Πέραν αυτού;
Μέχρι τώρα το... απόλυτο κενό. Προβληματισμοί έχουν κατά καιρούς εκφραστεί και μάλιστα αρκετοί συνάδελφοι έχουν εισηγηθεί και θέματα τα οποία περιμένουν ακόμα απάντηση.
Όμως εκτιμώ πως οι ρυθμοί λειτουργίας του δεν ανταποκρίνονται στις αρχικές φιλοδοξίες των μελών του σε καμία περίπτωση. Στην ουσία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το εν λόγω συμβούλιο, ως ένα θεσμικό όργανο εν υπνώσει, που η λειτουργία του εξαρτάται από το αν ο πρόεδρός του θα προτείνει στο μέλλον κάποιες καλές ιδέες και προτάσεις ικανές -αν υλοποιηθούν- να το καταξιώσουν στην τοπική κοινωνία. Μια τοπική κοινωνία, η οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόλις πριν από ένα χρόνο, αποτελούσε Δήμο και ειδικά όταν αναφερόμαστε για το Γέρακα θα πρέπει να επισημάνουμε, τον πιο αναπτυγμένο από τους τρεις ΟΤΑ που συνενώθηκαν και κατά συνέπεια με βαριά κληρονομιά που της αξίζει ο ανάλογος σεβασμός!
Μόνο κερδίζοντας την καταξίωση αυτή, θα μπορούσε να ανταπεξέλθει και σε επιπλέον αρμοδιότητες, ελαφρύνοντας και συνεισφέροντας ουσιαστικά σε τοπικό επίπεδο το έργο του δημάρχου και του δημοτικού συμβουλίου... Μπορούμε να παρομοιάσουμε τη διοίκηση του Δήμου με μία μηχανή, η οποία αποτελείται από πολλά εξαρτήματα, που κάνει το καθένα μία διαφορετική εργασία και που όλα μαζί όμως συνεργάζονται μεταξύ τους για να έλθει το αποτέλεσμα της παραγωγής και της μετάδοσης κίνησης. Όταν κάποιο εξάρτημα υπολειτουργεί, τότε έχουμε βλάβη και ναι μεν ένας μηχανικός αντικαθιστά το εξάρτημα και όλα καλά, ένας πολιτικός όμως τι κάνει;
Και στις δύο περιπτώσεις, ο στόχος είναι η κίνηση είτε με την μηχανική, είτε με την πολιτική έννοια.
Ο κυριότερος ρόλος ενός τοπικού συμβουλίου θα έπρεπε να είναι (πάντα κατά την δική μου άποψη και αν αποδειχτεί πως δεν είναι ορθή φυσικά και θα την ανακαλέσω), να λειτουργεί, ως αισθητήριο όργανο της τοπικής κοινωνίας και μια θεσμική γέφυρα δημοκρατίας με τα κέντρα αποφάσεων. Αν ανταπεξέλθει και καταξιωθεί σε αυτό το ρόλο, τότε τα πράγματα σίγουρα θα είναι πολύ πιο λειτουργικά για το σύνολο του Δήμου.
Πως όμως; Με μία συνεδρίαση το μήνα, όπου ο χρόνος αναλώνεται σε εγκρίσεις αδειών καταστημάτων και ότι άλλο προλάβουν τα μέλη του υπό μορφή ερωτήσεων, των οποίων οι απαντήσεις όταν δίνονται μου θυμίζουν το γνωστό... άλλα λόγια να αγαπιόμαστε;
Ένα συμβούλιο που η λειτουργία του μοιάζει με θεατρική παράσταση για 11 άτομα, με τη διαφορά πως εκείνοι που θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές, αναγκάζονται να αρκεστούν στο ρόλο των... θεατών; Επειδή -συχνά- η καχυποψία της πολιτικής, παρεξηγεί οποιαδήποτε κριτική και εντοπισμό αδυναμιών σε προσωπική αιχμή εναντίον προσώπων, προσπαθώ να είμαι πολύ προσεχτικός και δηλώνω ξεκάθαρα πως δεν έχω τίποτα προσωπικό εναντίον κανενός.
Όμως ο όρκος που δώσαμε όλοι μας στην αρχή της θητείας μας, όπως όλοι στο όνομα του Ελληνικού Λαού, (προσωπικά δεν έχω ξαναδώσει ποτέ τόσο σημαντικό όρκο μετά τη στρατιωτική μου θητεία), θεωρώ πως μας φέρνει μπροστά σε ευθύνες και μας δεσμεύει απέναντι στους συμπολίτες μας. Και επειδή το καμπανάκι χτυπά συνεχώς και επίμονα μετά από 7 ολόκληρους μήνες, κάποια στιγμή θα πρέπει να φροντίσουμε να αναστρέψουμε την πορεία ενός θεσμικού οργάνου με τους άμεσα εκλεγμένους από το Λαό συμβούλους, προς την ανυποληψία.
Πως όμως; Προσωπικά μπορεί να έχω προτάσεις και ιδέες όπως και όλοι οι συνάδελφοι μου άλλωστε, όμως δεν είναι κανείς από εμάς ο κατά βάση αρμόδιος για να αλλάξει οτιδήποτε.
Όσο αφορά εμένα δεν έχω και σκοπό να λειτουργήσω παρασκηνιακά, αλλοιώνοντας οτιδήποτε από την πραγματικότητα, γι αυτό άλλωστε και ότι γράφω, το γράφω δημόσια.
Αν παρόλα αυτά είμαστε ικανοποιημένοι με τη λειτουργία του συμβουλίου, ας συνεχίσει να λειτουργεί όπως λειτουργεί. Όμως θα υπενθυμίσω πως ένας αιρετός κρίνεται και για την ικανότητά του να μην παγιδεύεται στο ρόλο του τυπικού δημόσιου υπάλληλου, ενώ είναι εκλεγμένο πολιτικό πρόσωπο, το οποίο θα έπρεπε να προτείνει, να εμπνέει να οργανώνει και να δίνει κατευθύνσεις. Και δυστυχώς η σημερινή κατάσταση, είναι τρανή απόδειξη της η ελλείψης φαντασίας, οράματος, ευαισθησίας και δυνατότητας διαχωρισμού των συνθηκών και των απαιτήσεων κάθε εποχής. Γιατί η εμπειρία δεν με εντυπωσιάζει καθόλου όταν αφορά την πολιτική.
Η εμπειρία θα δεχτώ μεν πως είναι σημαντικό στοιχείο στην επαγγελματική σταδιοδρομία κάποιου, όχι όμως στην άσκηση πολιτικής η οποία απαιτεί, ικανότητα οραματισμού και συνεχή προσαρμογή στις απαιτήσεις των καιρών. Και η σημερινή εποχή είναι πολύ απαιτητική σας διαβεβαιώνω, ενώ παράλληλα αποτελεί πολυτέλεια ίσως και έγκλημα το να χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Εκτός πια αν έχουμε μπλέξει την πολιτική με το επάγγελμα και το χειρότερο... αν έχουμε μετατρέψει την πολιτική σε... επάγγελμα και μάλιστα υπό καθεστώς δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας. Και επειδή (για να μη κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου), ακριβώς αυτό πιστεύω, πως γίνεται σήμερα σε μεγάλο βαθμό, χωρίς ποτέ όμως να βάζω τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι, γιατί αυτό, (η ισοπέδωση δηλαδή), είναι πολύ - πολύ χειρότερο και υποθάλπτει Λαϊκισμό.
Μέσα από αυτό το άρθρο, δηλώνω πως αρνούμαι στο εξής να συμβάλλω με την σιωπή μου στην περαιτέρω απαξίωση του θεσμικού οργάνου όπου μετέχω, όταν μάλιστα αφορά τον ιδιαίτερο τόπο μου με τον οποίο (λόγω 47χρονης... συμβίωσης), όπως πια θα έχετε αντιληφθεί όσοι με ανέχεστε, έχω σχέση... ψύχωσης! Και εν πάση περιπτώση, απευθυνόμενος προς όλους θα ρωτήσω: Δεν καταλαβαίνω σε τι ακριβώς βοηθά, στους στόχους και τα οράματα μίας παράταξης, είτε αυτή διοικεί, είτε όχι, η συμμετοχή των ανθρώπων της σε ένα απαξιωμένο θεσμικό όργανο;
Αυτό το ερώτημα εκτός του ότι το θεωρώ εύλογο, νιώθω πως είμαι υποχρεωμένος να το υποβάλλω γράφοντας με το δικό μου χέρι, όσα θα έγραφαν όσοι με εμπιστεύτηκαν!
