Σχετικά με τη χρηματοδότηση της συμμετοχής παιδιών στους Παιδικούς σταθμούς του Δήμου μας

Αρκετές επικρίσεις ακούστηκαν σχετικά με τη συμμετοχή του Δήμου στο πρόγραμμα «ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ» μέσω της ΕΕΤΑΑ.

Οι επικρίσεις έφτασαν και σε μένα μετά την ανάρτηση που έκανα επικροτώντας το πρόγραμμα αλλά και τη συμμετοχή του Δήμου μας.

Τώρα λοιπόν που η διαδικασία υποβολής αιτήσεων τελείωσε ήρθε η ώρα να δούμε ποιος είχε δίκιο και ποιος είχε άδικο.

Το σημαντικότερο σημείο κριτικής αφορούσε τη δυνατότητα που έδινε το πρόγραμμα και σε κατοίκους άλλων περιοχών να συμμετάσχουν και άρα να φιλοξενηθούν τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου μας. Βέβαια στην κριτική ξεχνούσαν ότι την ίδια δυνατότητα είχαν και οι δικοί μας δημότες. Έτσι λοιπόν έχουν υποβληθεί περίπου 15 αιτήσεις κατοίκων μας για παιδικούς σταθμούς όμορων Δήμων (Πεντέλης και Αγίας Παρασκευής, συμπεριλαμβανομένων και ιδιωτικών παιδικών σταθμών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα). Αντιθέτως έχουν υποβληθεί μόνο 6 αιτήσεις μη κατοίκων για τους δικούς μας παιδικούς σταθμούς.

Συνολικά έγιναν 377 αιτήσεις ωφελούμενων μητέρων που αφορούσαν 430 παιδιά (συν 6 μη κατοίκων) για την κάλυψη 286 θέσεων.

Εδώ έρχεται κατά τη γνώμη μου το 2^ο σημείο αντιδράσεων και επικρίσεων αν και οφείλω να ομολογήσω ότι σε ‘μενα δεν εκφράστηκε ποτέ και περισσότερο αποτελεί εκτίμησή μου από την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα». Πρόκειται για το ποιος θα επιλέξει αυτά τα παιδιά. Δηλαδή το ότι κανείς από τους παράγοντες-παραγοντίσκους δεν έχει τη δυνατότητα να ανοίξει το μαγαζάκι του και να τοποθετεί παιδιά. Η επιλογή θα γίνει αποκλειστικά από την ΕΕΤΑΑ και θα δημοσιευτεί στις 22 Ιουλίου. Όπως είχα γράψει «μπαίνει ταφόπλακα στην πελατειακή τοποθέτηση παιδιών». Και για να προλάβω κάποιες ερωτήσεις του τύπου «δηλαδή μέχρι τώρα τα παιδιά έμπαιναν πελατειακά;» θα πω πως ΟΧΙ, δεν έμπαιναν έτσι. Αλλά ποιος μπορεί να σβήσει και την παραμικρή υπόνοια του καχύποπτου κατοίκου που το παιδί του δεν είχε μπει στον παιδικό σταθμό; Και αφού ούτε παλιότερα γινότανε ούτε τώρα γίνεται, καλύτερα να το κάνει η ΕΕΤΑΑ ώστε να μην υπάρχουν και υπόνοιες.

Τέλος, όσον αφορά την εξαίρεση των Δημοσίων Υπαλλήλων, έλαβα και ‘γω ένα mail, αυστηρότατο για το Δήμαρχο και την Αντιδήμαρχο κα Κουνενάκη. Είχα την πρόθεση να το συμπεριλάβω στο κείμενο και μάλιστα είχα ζητήσει και στη συγκατάθεση του αποστολέα ο οποίος είναι φίλος μου και δεν είχε αντίρρηση. Μετά τη δημοσίευσή του όμως, σε εφημερίδα της περιοχής, θεωρώ ότι η συμμετοχή του στο κείμενο δεν έχει νόημα.

Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι δεν εξαιρέθηκαν από το Δήμο αλλά από το Πρόγραμμα. Είναι οι προδιαγραφές του ΕΣΠΑ αυτές, όχι του Δημάρχου και της Αντιδημάρχου.  Στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου μας υπάρχουν, πέρα από τις 286 θέσεις, άλλες 120 περίπου θέσεις οι οποίες θα καλυφθούν με τις διαδικασίες του Νομικού Προσώπου και από τις οποίες δεν εξαιρούνται οι Δημόσιοι Υπάλληλοι.

Κλείνοντας θα πω πως η δημοσίευση ενός mail-κειμένου είναι το πιο εύκολο, για μια εφημερίδα, γιατί με ένα copy-paste γεμίζεις χώρο και κάνεις και την αντιπολιτευτική δουλειά σου δημιουργώντας εντυπώσεις. Η αναζήτηση της αλήθειας είναι το δύσκολο. Επίσης όταν θέλουμε να σχολιάσουμε αυτό που κάνουμε copy-paste καλό είναι να το διαβάζουμε πρώτα, γιατί όταν ο σχολιασμός-υπότιτλος όχι μόνο δεν προκύπτει από το κείμενο, αλλά το παραποιεί κιόλας, τότε απλά γινόμαστε ρεζίλι.

Συνεδρίαση 17η/2011 Δημοτικού Συμβουλίου Παλλήνης

Τρίτη 19 Ιουλίου και ώρα 19:00

Συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου

Δείτε τα θέματα

Παλλήνη σ’ ευχαριστούμε που μας «ξύπνησες».

Σκέψεις με γλαφυρότητα ενός επί 20ετία Δημοτικού Συμβούλου Γέρακα

Ο τίτλος δεν είναι ειρωνικός και θα σας εξηγήσω αμέσως παρακάτω γιατί. 

Προ Καλλικράτη τι είχαμε ως Γέρακας; Συγκεκριμένα πράγματα που ελάχιστες αλλαγές επιδέχονταν.

Α’ ΕΡΓΑ

Δημαρχείο, Κλειστά Γυμναστήρια, Κολυμβητήριο, Σχέδιο Πόλης στο 90% του Δήμου και το υπόλοιπο υπό ένταξη, Σχολεία και χώρους για σχολεία, Δίκτυο ομβρίων στο μεγαλύτερο μέρος του Δήμου, Πλατείες και χώρους για πλατείες, Παιδικές χαρές και χώρους για παιδικές χαρές και το σημαντικότερο όλων είχαμε κατοίκους συνδεδεμένους στο δίκτυο αποχέτευσης και πληθώρα άλλων που απλώς περιμένουν τη σειρά τους. Με τι είχαμε ένα ασχολούμαστε λοιπόν. Με ‘κανα πράσινο, με ‘κανα σκουπίδι, καμιά λάμπα, καμιά λακκούβα, ζητήματα λοιπόν καθημερινότητας που και αυτά είχαν μπει σε ένα δρόμο αυτοματισμού και άμεσης επίλυσης. Μας έμεναν ως μεγάλα ζητήματα η αποχέτευση Νοτίως της Αττικής οδού το νεκροταφείο, κάποια συμπληρωματική μελέτη ομβρίων, η ανάπτυξη οργανωμένου πρασίνου, και η κεραία. Ζητήματα ιδιαιτέρως σημαντικά, αλλά όσο και αν ακούγεται περίεργο στην πλειονότητά τους διαχειρίσιμα.

Β’ ΠΟΛΙΤΙΚΑ (Εδώ είναι το ζουμί)

Ο Θανάσης θα ήταν Δήμαρχος για όσο επιθυμούσε, ο Άρης η ισχυρή δύναμη από απέναντι αλλά χωρίς προοπτικές ανάληψης εξουσίας. Ο Γιάννης κι ο Φώτης θα ήταν Αντιδήμαρχοι, ο Μανώλης Πρόεδρος, οι υπόλοιποι θα περίμεναν να έρθει η σειρά τους στην επετηρίδα. Οι του Ζούτσου, παρά τις διαφορές μας, είχαμε αποδεχθεί ο ένας τον άλλον και εντός πολλών εισαγωγικών υπήρχε μια σχετική σύμπνοια. Οι μη του Ζούτσου μαλωμένοι άσχημα μεταξύ τους, με συμπεριφορές ακραίες μερικές φορές χωρίς καμία πιθανότητα σύγκλισης και με αλλαγή «στρατοπέδων» συχνά πυκνά.

Δεν ξέρω αν το πιάνετε, αλλά πολιτικά μιλάω για μια απίστευτη βαρεμάρα. Η δική μου προσπάθεια στο παρελθόν απέτυχε «μετά πολλών επαίνων» (αυτό είναι μνημόσυνο), και για το μέλλον δεν φαινόταν κάτι ικανό να ταράξει τα λιμνάζοντα πολιτικά ύδατα του Γέρακα.

Μ’ αρέσει να λέω παραδειγματικά, ότι το παιδάκι που το 1990 πήγαινε νηπιαγωγείο και είπε το ποιηματάκι του στην πλατεία του Αγιάννη, και το 2009 βραβεύτηκε για την εισαγωγή του σε ΑΕΙ, στις φωτογραφίες έχει το ίδιο βασικό background. Τον Θανάση, τον Γιάννη, εμένα, τον Δημήτρη, τον Φώτη.

Για την Παλλήνη δεν θα αναφερθώ στα υπάρχοντα έργα, αλλά κυρίως δεν θα αναφερθώ σε αυτά που πρέπει να γίνουν γιατί το κείμενο θα αποκτήσει τέτοιο μέγεθος που δεν θα το διαβάσει κανείς.

Θα αναφερθώ μόνο πολιτικά. Στην Παλλήνη λοιπόν διακρίνουμε δύο περιόδους. Την π.Σ. (περίοδο Σμέρου που κανείς δεν ασχολείται ιδιαίτερα πια) και την μ.Σ. (μετά Σμέρου).

Στην μ.Σ. περίοδο αναμφισβήτητα κυριαρχεί ο Σπύρος. Η μικρή παρένθεση του Θόδωρου στα μάτια του αδαή Γερακιώτη είναι σαν να μην υπήρξε. Δεν ξέρω αν και ο ίδιος το θυμάται ότι υπήρξε.

Πολιτικά λοιπόν στην περίοδο αυτή έχουμε το Σπύρο Δήμαρχο, τον άλλο Θόδωρο μόνιμο Αντιδήμαρχο και συλλέκτη χιλιάδων σταυρών. Δεν γνωρίζω για τις σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας του Σπύρου γι’ αυτό και δεν μπορώ να γράψω τίποτα. Από την απέναντι πλευρά έχουμε την αξιόλογη προσπάθεια του Τάσου, για την οποία δεν έχω εκτίμηση για το μέλλον της, αλλά και μια πληθώρα παραγόντων που αντιπαρατίθενται για ζητήματα από άκρως πολιτικά και ουσίας, μέχρι αστεία προσωπικά. Συζητήσεις επί συζητήσεων, συχνές αλλαγές στρατοπέδων, πολλοί φιλόδοξοι επικεφαλής. Δεν ξέρω αν υπήρχε άνθρωπος να το μαζέψει όλο αυτό, προσωπικά πιστεύω χωρίς να διεκδικώ και το αλάθητο, ότι δεν υπήρχε.

Και έρχεται ο Καλλικράτης. Η «βαρεμάρα» του Γέρακα ανακατεύεται με το «συνονθύλευμα» της Παλλήνης, και εσχάτως μας προκύπτει αρχηγός από την μικρή Ανθούσα.

Παλιοί «εχθροί» γίνονται φίλοι μπροστά στις εκλογές, και μετά ξαναγίνονται αντίπαλοι ενδοπαραταξιακοί αυτή τη φορά (και στις δύο παρατάξεις).

Εδώ έρχεται το «Παλλήνη σ’ ευχαριστούμε» του τίτλου. Μας έβγαλες από το τέλμα, ανακίνησες το ενδιαφέρον, έδωσες λαβές συζητήσεων. Οι πολιτικές προσεγγίσεις άλλαξαν για όλους, γιατί ο καθένας για το «χωριό του» έχει πια να σκεφτεί και εξωγενείς παράγοντες. Νέες συμμαχίες, νέες προσεγγίσεις, νέοι αντίπαλοι. Όλα σχεδόν, από το μηδέν. 

Και βέβαια αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση δημιουργεί και προβλήματα και γκρίνιες. Είναι μέχρι να γνωριστούμε καλύτερα. Μέχρι να μιλήσουμε περισσότερο για να δούμε επιτέλους τι πρεσβεύει ο καθένας μας, να αξιολογήσουμε πολιτικές πρακτικές και θέσεις, και να διαλέξουμε τελεσιδίκως στρατόπεδο (εντός ή εκτός παράταξης – για όλες τις παρατάξεις).

Σε όλη αυτή τη τριβή, σε όλη αυτή την «αντιπαράθεση» πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και κυρίως δεν πρέπει να μείνουμε στην αντιπαράθεση και να μη χάσουμε το στόχο. Ο Στόχος είναι η ανάπτυξη της πόλης. Η πόλη χρειάζεται όραμα. Δεν φτάνει για παράδειγμα να εντάξουμε διαδικαστικά κάποιες περιοχές στην Παλλήνη στο σχέδιο αλλά πρέπει να συζητήσουμε και πώς θα τις εντάξουμε. Τι προτεραιότητα θα δώσουμε για παράδειγμα στους ελεύθερους χώρους; Θα φτιάξουμε κάπου κέντρο της πόλης;  Κοινωνικά θα ενώσουμε τα τρία χωριά. Και με ποιους τρόπους; Ποια πολιτική πρακτική θα ακολουθήσουμε; Θα λειτουργήσουμε αποκλειστικά πελατειακά, λίγο πελατειακά, καθόλου πελατειακά;

Τι θα μας έλεγε σήμερα μετά από έξι μήνες ένας Παλληνιώτης; Νομίζω ότι μπορώ να το φανταστώ: «Ως απλός κάτοικος της Παλλήνης, στερούμαι βασικών υποδομών, παροχών και ανέσεων στην καθημερινότητά μου. Αυτά που έχουν γίνει είναι ελάχιστα μπροστά σ' εκείνα που θεωρώ αυτονόητα. Πράγματα που θα είχαν πρακτικό, λειτουργικό, αισθητικό αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής της οικογενείας μου. Θυμώνω και εξοργίζομαι με τον εαυτό μου που συντήρησα (ή και ανέθρεψα) με την ψήφο μου τόσα χρόνια, όλους αυτούς τους λίγους, τους μέτριους που αναλώθηκαν στην διαχείριση της εξουσίας και όχι στην αποτελεσματικότητά της. Τους αγνόησα στις εκλογές. Και ψήφισα την ''άλλη πρόταση'' τον Γερακιώτη, τον Ξένο. Διακινδυνεύοντας «να νοιαστεί» για τους δικούς του και «να ρίξει τα λεφτά στο Γέρακα», τον πίστεψα και τον εμπιστεύτηκα. Μάλιστα, αυτή μου την πρόθεση την μοιράστηκα προεκλογικά με μερικούς φίλους και κάποιους (αρκετούς μάλλον - αλλιώς δε θα ‘βγαζε τέτοια ποσοστά ο Ζούτσος) τους παρέσυρα. Δε ζητώ κανένα αντάλλαγμα γι' αυτό, παρά μόνο ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μου ως δικαίωση των σημερινών μου επιλογών.

Για τον τόπο που ζω, ζητώ αποχέτευση, ζητώ σχολεία και αθλητικές εγκαταστάσεις, ζητώ υγεία και πρόνοια, ζητώ δρόμους και πλατείες, ασφάλεια, καθαρό αέρα, πράσινο και πάρκα, πολιτισμό και αισθητική, ζητώ αξιοπρέπεια. Ξέρω ότι ζητώ πολλά. Όμως τα στερήθηκα. Και αυτός ο Ξένος, με έκανε να τα φανταστώ και να πιστέψω ότι μπορώ κι εγώ να τα 'χω. Γιατί τ' αξίζω. Γι’ αυτό τον ψήφισα. Όσο για διάφορα που διαβάζω και ακούω για πολιτικές αντιπαραθέσεις, παραιτήσεις, αναβαθμίσεις, διαμάχες, κουτσομπολιά, ίντριγκες, και τέλματα λίγο έως ελάχιστα με ενδιαφέρουν. Ας βρουν επιτέλους οι πολιτικοί ένα τρόπο να τα διαχειρίζονται σ’ ένα δικό τους επίπεδο, χωρίς να χρειάζεται να τα μάθω. Σε μένα να αρκεί το αποτέλεσμα. Γι’ αυτό να με ενημερώνουν. Ξέρω βέβαια ότι τώρα με τον "Καλλικράτη" επικρατεί ένα μπάχαλο μεταξύ τους. Αναγκάζονται να αναζητήσουν σημεία επαφής και κοινούς δρόμους, άνθρωποι που μέχρι χθες ήταν ξένοι όχι μόνο σε πολιτικό αλλά κυρίως (κι εδώ είναι το λεπτό σημείο) σε τοπικό επίπεδο. Έτσι λοιπόν οι Παλληνιώτες «αναμειγνύονται» στα των Γερακιωτών, εκείνοι στα των Παλληνιωτών και όλοι μαζί στα των Ανθουσιωτών. Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά νομίζω ότι αφού όλοι μαζί αποτελούμε πλέον μία πόλη πρέπει να ξεφύγουν - αυτό ισχύει και για μένα τον απλό πολίτη - από τον στενά τοπικιστικό τρόπο σκέψης και την ομηρία που προκαλεί, αν θέλουν ο αυριανός Δήμος Παλλήνης να μην θυμίζει σε τίποτα την σημερινή Παλλήνη. Άλλωστε αυτό ψήφισα».

Αγαπητοί μου Παλληνιώτες εσείς μας δώσατε την αφορμή για όλες αυτές τις συζητήσεις. Οι δικές σας «ίντριγκες» μαζί με το δικό μας «τέλμα» θα δώσουν την ώθηση.

Ναι είμαι αισιόδοξος. Ακόμη και τώρα που τους πρώτους έξι μήνες τα πράγματα φαντάζουν πολύ δύσκολα εγώ είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Και είμαι αισιόδοξος γιατί νιώθω πως κάτι αρχίζει να «κινείται». Γι’ αυτό και σας ευχαριστώ.

Κλείνοντας όμως να πω πως πιστεύω ακράδαντα ότι στην ιστορία τα πράγματα κινούνται μέσα από τη διαλεκτική του Μαρξ (Θέση-αντίθεση-σύγκρουση-προχώρημα) και όχι μέσα από τη διαλεκτική του Χέγκελ (Θέση-αντίθεση-σύνθεση-προχώρημα).

Η ιδιότητα του μέλους (Π. ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ)

Έχει τις συνέπειές της βέβαια η ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας· το συνανήκειν έχει τα όριά του και επιβάλλει τους όρους του.

Για να συνυπάρξεις, αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς, να αναζητήσεις μέσους όρους, να συμβιβαστείς, να αποδεχθείς πως δεν είσαι αυτοτελής και αυτοκέφαλος αλλά βρίσκεσαι στη διάθεση του επικεφαλής και της αυλής του ή των «κύκλων» του, κατά την τρέχουσα ευφημιστική ορολογία.

Αλλά να «εκχωρείς και τη συνείδησή σου», δηλαδή να αυτοακυρώνεσαι πλήρως;

Και πόσες ακριβώς «εκχωρήσεις» αντέχει αυτή η συνείδηση, επιβεβλημένες από το άγχος της πολιτικής επιβίωσης ή από τις πιέσεις των φίλων και συντρόφων, που πιστεύουν αφελώς πως αν η αμαρτία (η ενδοτικότητα και η υποταγή στη συγκεκριμένη περίπτωση) μοιράζεται, συγχωρείται και εξαλείφεται;

Οι δύο «εκχωρήσεις συνείδησης» στους έξι μήνες είναι το κοινό όριο για όλους;

Μέχρι πού και πότε είναι ικανή η εν λόγω συνείδηση να θητεύει αδιαμαρτύρητα, ενδεχομένως και υπερήφανα, στην εθελοδουλία, «για το καλό του κόμματος» ή για «το συμφέρον της πατρίδας», όπως ονομάζονται τα κατατόπια που κάπως διευκολύνουν να αφομοιωθεί η ήττα της προσωπικότητας;

Και πότε σπάει πια και θρυμματίζεται ή πότε αποφασίζει να ανταρτέψει, να διεκδικήσει τον αυτοσεβασμό της, να ρισκάρει;

Άσχετο(;) αλλά μου άρεσε

Οικονομικός Απολογισμός 2010 Περιφερειακής Ενότητας Ανατολικής Αττικής

Για να μη ξεχνάμε και την Περιφέρεια και ειδικά την Περιφερειακή Ενότητα Ανατολικής Αττικής που μας ενδιαφέρει άμεσα, σας παραθέτω τον Οικονομικό Απολογισμό για το 2010 όπως προτείνεται για έγκριση από την Οικονομική Επιτροπή της Περιφέρειας, στο Περιφερειακό Συμβούλιο. 


Δείτε τον απολογισμό 


Η πληροφόρηση προέρχεται από τον Περιφερειακό Σύμβουλο Γ. Σμέρο τον οποίο και ευχαριστώ. 

Ανθουσιώτικα 2011 - Εκτιμήσεις

Ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις  της  Δημοτικής Ενότητας Ανθούσας που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του εορτασμού της Οσίας Ανθούσας.
Στο Video παραπάνω ο Ηλίας Ζούτσος σε μια από τις σημαντικότερες στιγμές των εκδηλώσεων, στην οποία συμμετέχει το κοινό. Δείτε το video είναι συγκλονιστικό.

Αυτό κατά τη γνώμη μου μαζί με το θεατρικό είναι η Πολιτισμική παρέμβαση - πρόταση, που πρέπει να έχει ένας Δήμος.

Λίγο παρακάτω και λίγο αργότερα γίναμε μάρτυρες μιας άλλου είδους πρότασης, που για μένα που πρώτη φορά παρακολούθησα Ανθουσιώτικα, ήταν ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΟΚ. Το γράφω έτσι ωμά όπως το νιώθω αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος αφού εκεί παρακάτω στην εκδήλωση που διαφημίστηκε σε όλη την Αττική ως «Πανηγύρι Ανθούσας», ο κόσμος ήταν αμέτρητος. Θεωρώ όμως ότι η δική μας ευθύνη δεν είναι να ακολουθούμε τον κόσμο αλλά να του προτείνουμε και να του παρουσιάζουμε. Αρχικά η πρόθεσή μου ήταν να βάλω video και από αυτή την «εκδήλωση» ώστε να συγκρίνετε μόνοι σας τη διαφορά, αλλά ο λίγος χρόνος που αφιέρωσα στο να περάσω από κει είναι παραπάνω από αρκετός. Όχι κι άλλος για το ανέβασμα του video.

Κλείνοντας να σημειώσω ότι άξια πολλών συγχαρητηρίων είναι:

• Η κατάργηση της δεξίωσης επωνύμων που γίνονταν στο προαύλιο της εκκλησίας. Πρόκειται για δεξίωση στην οποία δεν συμμετείχε ο κόσμος παρά μόνο επίσημοι προσκεκλημένοι.
• Η συμμετοχή Συλλόγων από τις άλλες Δημοτικές Κοινότητες του Δήμου. Ίσως αυτό ήταν το σημαντικότερο που βοηθάει στο να γίνουμε ΜΙΑ ΠΟΛΗ.

Μελέτες όμβριων και ύδρευσης για έργα 5,2 εκ. ευρώ

Ο Δήμος Παλλήνης βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να πληροφορήσει τους δημότες του ότι ολοκληρώθηκε όλη η χρονοβόρα διαδικασία για την εκπόνηση των μελετών που αφορούν ένα μεγάλο κομμάτι κατασκευής του δικτύου απορροής όμβριων και ύδρευσης στην Παλλήνη, στο Γέρακα και στην Ανθούσα. 

Η πρώτη μελέτη που ολοκληρώθηκε αφορά στην κατασκευή – επέκταση του υφιστάμενου δικτύου αγωγών όμβριων, συνολικού μήκους 5.900 μέτρων και στην κατασκευή 151 φρεατίων συνολικού προϋπολογισμού 3,9 εκατομμυρίων ευρώ και συγκεκριμένα:  
Στην γειτονιά της Μπαλάνας στις οδούς Πολέμη , Λ. Σπάτων- και Καζαντζάκη.

Στην γειτονιά του Κέντρου στις οδούς Ευβοίας, Τρικάλων, Φθιώτιδος, Ροδόπης, Κορινθίας, Λασιθίου, Θεσσαλίας, Θράκης, Ευρυτανίας Αιτωλίας, Γέρακα, Γαργηττού, Σίφνου, Ιθάκης, Αλοννήσου και Κεφαλληνίας.

Στην γειτονιά του Σταυρού στις οδούς Γιατράκου, Κριεζή, Μονής Αρκαδίου, Κολοκοτρώνη και Μαυροβουνιώτου.

Και στην γειτονιά του Γαργηττού στις οδούς Νυμφών, Ικάρου, Ανδρομέδας, Μνησικλέους, Φιλίππου, Ξενοφώντα, Κλεισθένους και Αριστείδου.  

Η δεύτερη μελέτη αφορά την κατασκευή αγωγών αποχέτευσης όμβριων στις Δημοτικές Ενότητες Παλλήνης και Ανθούσας συνολικού μήκους 4.615 μέτρων και προϋπολογισμού 2,3 εκατομμυρίων ευρώ.

Στην Δημοτική Ενότητα Παλλήνης στους δρόμους Φειδιππίδου, Ελαιώνων, Παλλάδος Αθηνάς, Μιλτιάδου, Ζέφυρου, Απόλλωνος, Αφανών Ηρώων, Εφέδρων Αξιωματικών, Ιπποκράτους ,Αγίου Νικολάου.

Στην Δημοτική Ενότητα Ανθούσας μελέτη αφορά την κατασκευή αγωγών αποχέτευσης όμβριων στην θέση Νίκιζα.

Η Τρίτη μελέτη αφορά στην κατασκευή κεντρικών αγωγών Ύδρευσης στην Δημοτικής Ενότητας της Παλλήνης συνολικού μήκους 8.000 μέτρων και προϋπολογισμού 1,1 εκατομμυρίων ευρώ επί της Κύπρου από τη Λ. Μαραθώνος μέχρι την Δεξαμενή  και στην περιοχή της Μαρίζας.

Ο Δήμος Παλλήνης κατέθεσε τις μελέτες έγκαιρα για χρηματοδότηση στο ΕΣΠΑ για να μην επιβαρυνθούν οι δημότες ούτε ένα ευρώ στην δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνουν ενώ ταυτόχρονα προχωράει στην δημιουργία των απαραίτητων υποδομών για την σωστή λειτουργία της πόλης.

Η Δημοκρατία μέσα μας - της Δέσποινας Δαλιάνη-Βακάλη

Οι Ισπανοί, είναι λαός μεσογειακός όπως εμείς, με κουλτούρα και έντονο ταμπεραμέντο. Είπαν για μας λοιπόν, ότι κοιμόμαστε και «σιγά μην ξυπνήσετε τους Έλληνες». Οι φίλοι μας οι Ισπανοί όμως, δεν ήξεραν, ότι για χρόνια ολόκληρα στην Ελλάδα, δεκαετίες θα λέγαμε, οι ασχολούμενοι με την πολιτική σε όλα τα κλιμάκια, ακόμα και στα πιο χαμηλά, τους πολίτες και ειδικά τους ανένταχτους, τους κοίταζαν αφ’ υψηλού και τους κοίμιζαν ανενδοίαστα, διότι έτσι τους βόλευε.

Και αν καμιά φορά, αυτοί οι ανένταχτοι, αλλά και κάποιοι ενταγμένοι υπό έλεγχο, τολμούσαν να εκφράσουν κάποια μικρή απορία, για κάποια απόφαση, αλλαγή, διαγραφή ή τοποθέτηση και ρωτούσαν να μάθουν, η απάντηση που έπαιρναν, ήταν ότι «έτσι έπρεπε να γίνει και να μην ασχολούνται, διότι όσοι είναι απ’ έξω, δεν χρειάζεται να ξέρουν».

Όλη η Ελλάδα γέμισε μέντορες και καθοδηγητές, για να περάσουν οι γραμμές του κόμματος, για τα πρόσωπα που θα ψήφιζαν και μάλιστα απροκάλυπτα, εφ’ όσον τους έδιναν έτοιμο το ψηφοδέλτιο, σταυρωμένο, διπλωμένο και μέσα στο φακελάκι. Και τότε οι Έλληνες, που σήμερα οι Ισπανοί λένε ότι κοιμούνται, έπρεπε να συναινέσουν με την προτροπή του εκάστοτε εκπροσώπου, ο οποίος συνήθως, ήταν μέλος κάποιας τοπικής οργάνωσης και όταν θα έκανε τη σούμα της κάλπης, θα καταλάβαινε ότι δεν πειθάρχησαν. Είχε καταφέρει να το περάσει αυτό, σε όσους θεωρούσε υποτακτικούς και κοιμισμένους, με αποτέλεσμα να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του.  Γι’ αυτό πάντα, πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, οι εκπρόσωποι των κομμάτων έλεγαν, ότι «ελέγχουμε το τάδε ποσοστό των ψηφοφόρων και η νίκη είναι με το μέρος μας». 

Και αν κάποιοι από τους κοιμισμένους Έλληνες, την τελευταία στιγμή ξυπνούσαν και έπρατταν κατά συνείδηση και μετά την καταμέτρηση των ψήφων, τα κουκιά έβγαιναν λιγότερα, τότε οι μέντορες, με θυμό αλλά και θράσος έβγαιναν στα ΜΜΕ και έλεγαν, ότι «το τάδε ποσοστό δεν πειθάρχησε». Πίστευαν ότι μπορούσαν να μας έχουν υπό έλεγχο και να πειθαρχούμε. Άρα μας είχαν δεδομένους. Κανένα περιθώριο επιλογής, κανένας σεβασμός, καμία δημοκρατία. Πως ήταν δυνατόν αυτή η συμπεριφορά να λειτουργεί αφυπνιστικά; Και το χειρότερο ήταν, ότι η συγκεκριμένη τακτική δεν εφαρμοζόταν μόνο στις βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές. Εδώ έφτασαν να ελέγχονται οι εκλογές σωματείων, φοιτητών και συλλόγων. Ποιος έκανε τους Έλληνες να κοιμούνται; Μήπως οι ενασχολούμενοι με την πολιτική και οι στηρίζοντες το σύστημα;

Όταν σε εκλογές συλλόγων και σχολείων, για την ανάδειξη Δ.Σ., Γονέων και Κηδεμόνων, οι ενδιαφερόμενοι των κομμάτων ξημεροβραδιάζονταν, για να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να κατευθύνουν το αποτέλεσμα, για να πουν μετά, ότι με δημοκρατικές διαδικασίες κέρδισαν, όταν στη συγκρότηση σε Σώμα φρόντιζαν ο Πρόεδρος να είναι μέλος κάποιας τοπικής, προσπαθούσαν ή δεν προσπαθούσαν να στείλουν όλους τους υπόλοιπους για ύπνο;

Τώρα να μιλήσουμε για τα δελτία των κατασκευασμένων ειδήσεων; Για τις δήθεν αντιπαραθέσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα; Για τα μεσημεριανά προγράμματα; Για τα τηλεπαιχνίδια και τα πρότυπα που φρόντισαν να λανσάρουν, ώστε τα νέα παιδιά και ιδιαίτερα τα κορίτσια, να πιστεύουν ότι δεν χρειάζονται οι σπουδές για να κερδίσουν τη ζωή τους, παρά μόνο να δείχνουν το σώμα τους; Για τα γλυκανάλατα σήριαλ, εισαγόμενα και μη σε καθημερινή βάση, ώστε να καθηλώνονται οικογενειακώς στο καναπέ και να κοιμούνται όλοι όρθιοι;  Αμ οι εφημερίδες; Που για να κρατήσουν το αναγνωστικό τους κοινό και να περάσουν τα μηνύματα που ήθελαν, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο το ύπνο του λαού, μόνο εφημερίδες δεν είναι πια.

Ως και οι τοπικές ξέχασαν το ρόλο τους και κάνουν πολιτική. Θεωρούν μάλιστα, ότι μπορούν να στηρίζουν ή να ρίχνουν «κυβερνήσεις». Ακόμα και οι γραφιάδες τους, όπου οι περισσότεροι είναι εθελοντές και η δραστηριότητά τους εμπεριέχει έναν πατριωτισμό, εκτός από εθελοντές είναι και στρατευμένοι, εφ’ όσον πριν δημοσιεύσουν οτιδήποτε το φιλτράρουν.

Τώρα πότε και πόσο δημοκρατικά λειτούργησε τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία κοιμισμένων Ελλήνων. Και δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Ας κοιτάξουμε δίπλα μας. Όταν οι εξυπνότεροι, που είχαν το μαχαίρι και το πεπόνι, μαγείρευαν το άθροισμα των μορίων στις προσλήψεις τοπικών φορέων. Όταν έδιναν με απ’ ευθείας ανάθεση μια δουλειά σε κάποιον ημέτερο. Όταν έκοβαν και έραβαν τη πόλη μας και κράταγαν για πάρτη τους όποιο κομμάτι δήθεν περίσσευε. Όταν τοποθετούσαν κάποιον για αντισταθμιστικούς λόγους σε κάποια επιτροπή για να ενισχύει κάποιες προαποφάσεις. Όταν επέτρεπαν μια διάκριση για να νιώσουν ορισμένοι σπουδαίοι και αναγνωρίσιμοι στη γειτονιά τους. Όταν με όλα αυτά που είχαν εφεύρει και άλλα παρόμοια, εξυπηρετούσαν για να εξυπηρετηθούν, όταν θα ερχόταν και πάλι η ώρα της κάλπης. Και όταν μαζί με όλα αυτά έδιναν και κάποια έκτακτα, έτσι για επιβράβευση στον αγώνα για τη δημοκρατία. Κάρτα μέλους, κινητό τηλέφωνο τελευταίας τεχνολογίας και μάλιστα πληρωμένο, συμμετοχή σε ταξίδια με αντικείμενο πάντα τη δημοκρατία και η ζωή συνεχίζεται χωρίς κανείς να μιλάει. Κάπως έτσι εξαγόραζαν τη σιωπή, η οποία με τα χρόνια μετατράπηκε σε ύπνο βαθύ, με αποτέλεσμα να κινούμεθα όλοι σε μια μετριότητα και κάθε μέρα, κάθε ώρα, να πέφτουμε όλοι σε ακόμα βαθύτερο ύπνο.

Και έφτασε η στιγμή που όλοι σπεύδουν να παραιτηθούν και να γυρίσουν τη πλάτη. Κάποιοι λένε ότι προδόθηκαν, όμως δεν γίνονται πιστευτοί. Θα ήταν προτιμότερο να παραδεχθούν, ότι τα λάθη τα βλέπανε, αλλά έδιναν παράταση. Τώρα το συγνώμη σου ζητώ συγχώρεσέ με, από τον καθένα χωριστά δε φτάνει, διότι το παιχνίδι χάθηκε. Άσε που όσοι έχουν μάθει να βρίσκονται κάτω από μια ομπρέλα, πάλι θα ψάξουν για να ενταχθούν και να εντάξουν, πάλι θα μοιράσουν ψηφοδέλτια και θα εκμαιεύσουν υποσχέσεις, πάλι θα κρατήσουν κάποια σημαία και θα αναζητήσουν την δική τους  αυλή. Και όλο αυτό μετά θα το πουν αγώνα για τη δημοκρατία. Και θα γράψουν γι αυτόν τον αγώνα, θα φωνάξουν και θα μαλώσουν, με όσους σταθούν απέναντί τους. Η δημοκρατία όμως, ξεκινάει από μέσα μας. Από τον καθένα χωριστά. Για να περάσει στην οικογένεια, στην γειτονιά, στη συνοικία, στη πόλη και στη χώρα ολόκληρη. Αν λοιπόν οι ενασχολούμενοι με την πολιτική, θέλουν να κάνουν έναν αγώνα, ας είναι για τη δημοκρατία μέσα μας.

Δέσποινα Δαλιάνη – Βακάλη

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη Φωνή του Γέρακα Ιουνίου 2011