Σκέψεις με γλαφυρότητα ενός επί 20ετία Δημοτικού Συμβούλου Γέρακα
Ο τίτλος δεν είναι ειρωνικός και θα σας εξηγήσω αμέσως παρακάτω γιατί.
Προ Καλλικράτη τι είχαμε ως Γέρακας; Συγκεκριμένα πράγματα που ελάχιστες αλλαγές επιδέχονταν.
Α’ ΕΡΓΑ
Δημαρχείο, Κλειστά Γυμναστήρια, Κολυμβητήριο, Σχέδιο Πόλης στο 90% του Δήμου και το υπόλοιπο υπό ένταξη, Σχολεία και χώρους για σχολεία, Δίκτυο ομβρίων στο μεγαλύτερο μέρος του Δήμου, Πλατείες και χώρους για πλατείες, Παιδικές χαρές και χώρους για παιδικές χαρές και το σημαντικότερο όλων είχαμε κατοίκους συνδεδεμένους στο δίκτυο αποχέτευσης και πληθώρα άλλων που απλώς περιμένουν τη σειρά τους. Με τι είχαμε ένα ασχολούμαστε λοιπόν. Με ‘κανα πράσινο, με ‘κανα σκουπίδι, καμιά λάμπα, καμιά λακκούβα, ζητήματα λοιπόν καθημερινότητας που και αυτά είχαν μπει σε ένα δρόμο αυτοματισμού και άμεσης επίλυσης. Μας έμεναν ως μεγάλα ζητήματα η αποχέτευση Νοτίως της Αττικής οδού το νεκροταφείο, κάποια συμπληρωματική μελέτη ομβρίων, η ανάπτυξη οργανωμένου πρασίνου, και η κεραία. Ζητήματα ιδιαιτέρως σημαντικά, αλλά όσο και αν ακούγεται περίεργο στην πλειονότητά τους διαχειρίσιμα.
Β’ ΠΟΛΙΤΙΚΑ (Εδώ είναι το ζουμί)
Ο Θανάσης θα ήταν Δήμαρχος για όσο επιθυμούσε, ο Άρης η ισχυρή δύναμη από απέναντι αλλά χωρίς προοπτικές ανάληψης εξουσίας. Ο Γιάννης κι ο Φώτης θα ήταν Αντιδήμαρχοι, ο Μανώλης Πρόεδρος, οι υπόλοιποι θα περίμεναν να έρθει η σειρά τους στην επετηρίδα. Οι του Ζούτσου, παρά τις διαφορές μας, είχαμε αποδεχθεί ο ένας τον άλλον και εντός πολλών εισαγωγικών υπήρχε μια σχετική σύμπνοια. Οι μη του Ζούτσου μαλωμένοι άσχημα μεταξύ τους, με συμπεριφορές ακραίες μερικές φορές χωρίς καμία πιθανότητα σύγκλισης και με αλλαγή «στρατοπέδων» συχνά πυκνά.
Δεν ξέρω αν το πιάνετε, αλλά πολιτικά μιλάω για μια απίστευτη βαρεμάρα. Η δική μου προσπάθεια στο παρελθόν απέτυχε «μετά πολλών επαίνων» (αυτό είναι μνημόσυνο), και για το μέλλον δεν φαινόταν κάτι ικανό να ταράξει τα λιμνάζοντα πολιτικά ύδατα του Γέρακα.
Μ’ αρέσει να λέω παραδειγματικά, ότι το παιδάκι που το 1990 πήγαινε νηπιαγωγείο και είπε το ποιηματάκι του στην πλατεία του Αγιάννη, και το 2009 βραβεύτηκε για την εισαγωγή του σε ΑΕΙ, στις φωτογραφίες έχει το ίδιο βασικό background. Τον Θανάση, τον Γιάννη, εμένα, τον Δημήτρη, τον Φώτη.
Για την Παλλήνη δεν θα αναφερθώ στα υπάρχοντα έργα, αλλά κυρίως δεν θα αναφερθώ σε αυτά που πρέπει να γίνουν γιατί το κείμενο θα αποκτήσει τέτοιο μέγεθος που δεν θα το διαβάσει κανείς.
Θα αναφερθώ μόνο πολιτικά. Στην Παλλήνη λοιπόν διακρίνουμε δύο περιόδους. Την π.Σ. (περίοδο Σμέρου που κανείς δεν ασχολείται ιδιαίτερα πια) και την μ.Σ. (μετά Σμέρου).
Στην μ.Σ. περίοδο αναμφισβήτητα κυριαρχεί ο Σπύρος. Η μικρή παρένθεση του Θόδωρου στα μάτια του αδαή Γερακιώτη είναι σαν να μην υπήρξε. Δεν ξέρω αν και ο ίδιος το θυμάται ότι υπήρξε.
Πολιτικά λοιπόν στην περίοδο αυτή έχουμε το Σπύρο Δήμαρχο, τον άλλο Θόδωρο μόνιμο Αντιδήμαρχο και συλλέκτη χιλιάδων σταυρών. Δεν γνωρίζω για τις σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας του Σπύρου γι’ αυτό και δεν μπορώ να γράψω τίποτα. Από την απέναντι πλευρά έχουμε την αξιόλογη προσπάθεια του Τάσου, για την οποία δεν έχω εκτίμηση για το μέλλον της, αλλά και μια πληθώρα παραγόντων που αντιπαρατίθενται για ζητήματα από άκρως πολιτικά και ουσίας, μέχρι αστεία προσωπικά. Συζητήσεις επί συζητήσεων, συχνές αλλαγές στρατοπέδων, πολλοί φιλόδοξοι επικεφαλής. Δεν ξέρω αν υπήρχε άνθρωπος να το μαζέψει όλο αυτό, προσωπικά πιστεύω χωρίς να διεκδικώ και το αλάθητο, ότι δεν υπήρχε.
Και έρχεται ο Καλλικράτης. Η «βαρεμάρα» του Γέρακα ανακατεύεται με το «συνονθύλευμα» της Παλλήνης, και εσχάτως μας προκύπτει αρχηγός από την μικρή Ανθούσα.
Παλιοί «εχθροί» γίνονται φίλοι μπροστά στις εκλογές, και μετά ξαναγίνονται αντίπαλοι ενδοπαραταξιακοί αυτή τη φορά (και στις δύο παρατάξεις).
Εδώ έρχεται το «Παλλήνη σ’ ευχαριστούμε» του τίτλου. Μας έβγαλες από το τέλμα, ανακίνησες το ενδιαφέρον, έδωσες λαβές συζητήσεων. Οι πολιτικές προσεγγίσεις άλλαξαν για όλους, γιατί ο καθένας για το «χωριό του» έχει πια να σκεφτεί και εξωγενείς παράγοντες. Νέες συμμαχίες, νέες προσεγγίσεις, νέοι αντίπαλοι. Όλα σχεδόν, από το μηδέν.
Και βέβαια αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση δημιουργεί και προβλήματα και γκρίνιες. Είναι μέχρι να γνωριστούμε καλύτερα. Μέχρι να μιλήσουμε περισσότερο για να δούμε επιτέλους τι πρεσβεύει ο καθένας μας, να αξιολογήσουμε πολιτικές πρακτικές και θέσεις, και να διαλέξουμε τελεσιδίκως στρατόπεδο (εντός ή εκτός παράταξης – για όλες τις παρατάξεις).
Σε όλη αυτή τη τριβή, σε όλη αυτή την «αντιπαράθεση» πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και κυρίως δεν πρέπει να μείνουμε στην αντιπαράθεση και να μη χάσουμε το στόχο. Ο Στόχος είναι η ανάπτυξη της πόλης. Η πόλη χρειάζεται όραμα. Δεν φτάνει για παράδειγμα να εντάξουμε διαδικαστικά κάποιες περιοχές στην Παλλήνη στο σχέδιο αλλά πρέπει να συζητήσουμε και πώς θα τις εντάξουμε. Τι προτεραιότητα θα δώσουμε για παράδειγμα στους ελεύθερους χώρους; Θα φτιάξουμε κάπου κέντρο της πόλης; Κοινωνικά θα ενώσουμε τα τρία χωριά. Και με ποιους τρόπους; Ποια πολιτική πρακτική θα ακολουθήσουμε; Θα λειτουργήσουμε αποκλειστικά πελατειακά, λίγο πελατειακά, καθόλου πελατειακά;
Τι θα μας έλεγε σήμερα μετά από έξι μήνες ένας Παλληνιώτης; Νομίζω ότι μπορώ να το φανταστώ: «Ως απλός κάτοικος της Παλλήνης, στερούμαι βασικών υποδομών, παροχών και ανέσεων στην καθημερινότητά μου. Αυτά που έχουν γίνει είναι ελάχιστα μπροστά σ' εκείνα που θεωρώ αυτονόητα. Πράγματα που θα είχαν πρακτικό, λειτουργικό, αισθητικό αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής της οικογενείας μου. Θυμώνω και εξοργίζομαι με τον εαυτό μου που συντήρησα (ή και ανέθρεψα) με την ψήφο μου τόσα χρόνια, όλους αυτούς τους λίγους, τους μέτριους που αναλώθηκαν στην διαχείριση της εξουσίας και όχι στην αποτελεσματικότητά της. Τους αγνόησα στις εκλογές. Και ψήφισα την ''άλλη πρόταση'' τον Γερακιώτη, τον Ξένο. Διακινδυνεύοντας «να νοιαστεί» για τους δικούς του και «να ρίξει τα λεφτά στο Γέρακα», τον πίστεψα και τον εμπιστεύτηκα. Μάλιστα, αυτή μου την πρόθεση την μοιράστηκα προεκλογικά με μερικούς φίλους και κάποιους (αρκετούς μάλλον - αλλιώς δε θα ‘βγαζε τέτοια ποσοστά ο Ζούτσος) τους παρέσυρα. Δε ζητώ κανένα αντάλλαγμα γι' αυτό, παρά μόνο ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μου ως δικαίωση των σημερινών μου επιλογών.
Για τον τόπο που ζω, ζητώ αποχέτευση, ζητώ σχολεία και αθλητικές εγκαταστάσεις, ζητώ υγεία και πρόνοια, ζητώ δρόμους και πλατείες, ασφάλεια, καθαρό αέρα, πράσινο και πάρκα, πολιτισμό και αισθητική, ζητώ αξιοπρέπεια. Ξέρω ότι ζητώ πολλά. Όμως τα στερήθηκα. Και αυτός ο Ξένος, με έκανε να τα φανταστώ και να πιστέψω ότι μπορώ κι εγώ να τα 'χω. Γιατί τ' αξίζω. Γι’ αυτό τον ψήφισα. Όσο για διάφορα που διαβάζω και ακούω για πολιτικές αντιπαραθέσεις, παραιτήσεις, αναβαθμίσεις, διαμάχες, κουτσομπολιά, ίντριγκες, και τέλματα λίγο έως ελάχιστα με ενδιαφέρουν. Ας βρουν επιτέλους οι πολιτικοί ένα τρόπο να τα διαχειρίζονται σ’ ένα δικό τους επίπεδο, χωρίς να χρειάζεται να τα μάθω. Σε μένα να αρκεί το αποτέλεσμα. Γι’ αυτό να με ενημερώνουν. Ξέρω βέβαια ότι τώρα με τον "Καλλικράτη" επικρατεί ένα μπάχαλο μεταξύ τους. Αναγκάζονται να αναζητήσουν σημεία επαφής και κοινούς δρόμους, άνθρωποι που μέχρι χθες ήταν ξένοι όχι μόνο σε πολιτικό αλλά κυρίως (κι εδώ είναι το λεπτό σημείο) σε τοπικό επίπεδο. Έτσι λοιπόν οι Παλληνιώτες «αναμειγνύονται» στα των Γερακιωτών, εκείνοι στα των Παλληνιωτών και όλοι μαζί στα των Ανθουσιωτών. Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά νομίζω ότι αφού όλοι μαζί αποτελούμε πλέον μία πόλη πρέπει να ξεφύγουν - αυτό ισχύει και για μένα τον απλό πολίτη - από τον στενά τοπικιστικό τρόπο σκέψης και την ομηρία που προκαλεί, αν θέλουν ο αυριανός Δήμος Παλλήνης να μην θυμίζει σε τίποτα την σημερινή Παλλήνη. Άλλωστε αυτό ψήφισα».
Αγαπητοί μου Παλληνιώτες εσείς μας δώσατε την αφορμή για όλες αυτές τις συζητήσεις. Οι δικές σας «ίντριγκες» μαζί με το δικό μας «τέλμα» θα δώσουν την ώθηση.
Ναι είμαι αισιόδοξος. Ακόμη και τώρα που τους πρώτους έξι μήνες τα πράγματα φαντάζουν πολύ δύσκολα εγώ είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Και είμαι αισιόδοξος γιατί νιώθω πως κάτι αρχίζει να «κινείται». Γι’ αυτό και σας ευχαριστώ.
Κλείνοντας όμως να πω πως πιστεύω ακράδαντα ότι στην ιστορία τα πράγματα κινούνται μέσα από τη διαλεκτική του Μαρξ (Θέση-αντίθεση-σύγκρουση-προχώρημα) και όχι μέσα από τη διαλεκτική του Χέγκελ (Θέση-αντίθεση-σύνθεση-προχώρημα).
