PINOCCHIO
Σκηνοθεσία: Ματέο Γκαρόνε.
Πρωταγωνιστούν: Ρομπέρτο Μπενίνι, Φεντερίκο Ιελάπι.
Διάρκεια: 120 λεπτά
Ώρα έναρξης: Πέμπτη - Κυριακή 21.00 (Μία προβολή)
Το αριστουργηματικό παραμύθι της ιταλικής λογοτεχνίας στα χέρια του δεξιοτέχνη σκηνοθέτη Ματέο Γκαρόνε μεταμορφώνεται σε ένα αισθητικά πανέμορφο και μαγικό κινηματογραφικό ταξίδι. Πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με Όσκαρ Ρομπέρτο Μπενίνι στο ρόλο του Τζεπέτο. Ο Πινόκιο, μια μαριονέτα, αρχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Ο δημιουργός του, ο Τζεπέτο, τον έχει σαν γιο του. Όταν ο Πινόκιο περιπλανηθεί και χάσει το δρόμο του, θα του τύχουν έναν σωρό μπελάδες. Στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού του θα έχει για μοναδικό του σύμμαχο μια νεράιδα. Η επιθυμία του Πινόκιο, όμως, να μοιάσει στα υπόλοιπα αγόρια παραμένει…
Σημείωμα του Σκηνοθέτη
«Γιατί ένας ακόμα Πινόκιο;» είναι ένα ερώτημα που τίθεται όταν κάποιος βρίσκεται αντιμέτωπος με την ιδέα να φέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα της ιταλικής λογοτεχνίας που έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες του πλανήτη και έχει κάνει χιλιάδες πωλήσεις. Η χαρακτηριστική φιγούρα του Πινόκιο με τη μεγάλη μύτη του είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα της ιταλικής λογοτεχνίας και μας έχει σημαδέψει. Οι περιπέτειές του έχουν φτάσει σε κάθε σημείο της ιταλικής κουλτούρας. Ο Πινόκιο έχει μεταφραστεί σε περίπου 240 γλώσσες και παραμένει ανάμεσα στα 50 best-sellers σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε κάθε γωνιά της Γης, όλοι γνωρίζουν ποιος είναι ο Πινόκιο.
Με αυτή την ταινία, ολοκληρώνω το ταξίδι μου στον θαυμαστό κόσμο των παραμυθιών που ξεκίνησα με «Το Παραμύθι των Παραμυθιών». Ελπίζω αυτό να αποτελεί μια εξέλιξη, μιας και απέκτησα εμπειρία. Όμως, ο Πινόκιο είναι μια διαφορετική ταινία επειδή είναι κάτι ανάμεσα στο «Παραμύθι των Παραμυθιών» και στην υπόλοιπη φιλμογραφία μου. Η αγάπη μου για τον Πινόκιο δεν είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Είναι ένας χαρακτήρας που με ενδιέφερε από πάντα και πολύς κόσμος το πρόσεξε αυτό στις ταινίες μου «Γόμορρα» και «Reality». Ο Πινόκιο είναι ένα όνειρό μου που πάει πίσω στο χρόνο, τότε που ήμουν ακόμα παιδί. Στο γραφείο μου εξακολουθώ να έχω το προσωπικό μου storyboard του Πινόκιο που είχα σχεδιάσει και χρωματίσει τότε. Αυτή είναι και από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις που έχω στη ζωή μου.
Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες.
Πρωταγωνιστούν: Ντιν – Τσαρλς Τσάπμαν, Τζορτζ ΜακΚέι, Κόλιν Φερθ, Μπένεντικ Κάμπερμπατς.
Διάρκεια: 119 λεπτά
Ώρα έναρξης: Πέμπτη – Κυριακή 23.10 (Μία προβολή)
Στην καρδιά του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δύο νεαροί Βρετανοί στρατιώτες, ο Σκόφιλντ (Τζορτζ ΜακΚέι) και ο Μπλέικ (Ντιν-Τσαρλς Τσάπμαν) αναλαμβάνουν μια σχετικά δύσκολη και επικίνδυνη αποστολή. Σε μια μάχη ενάντια στο χρόνο, πρέπει να περάσουν στα εδάφη του αντιπάλου και να παραδώσουν ένα μήνυμα που θα σταματήσει μια θανάσιμη επίθεση σε εκατοντάδες στρατιώτες. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο αδερφός του Μπλέικ. Οι υποδεκανείς Σκόφιλντ και Μπλέικ του 8ου τάγματος, αναπτύσσουν μια φιλία και ένα αίσθημα συντροφικότητας που μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα δοκιμάζεται περισσότερο από όσο κανείς μπορεί να φανταστεί. Οπλισμένοι μονάχα με φακούς, χάρτες, φωτοβολίδες και χειροβομβίδες – και ελάχιστο φαγητό – πρέπει να διασχίσουν τα χαρακώματα με στόχο να βρουν το μεγαλύτερο αδερφό του Μπλέικ. Οι οδηγίες τους: να παραδώσουν ένα γράμμα και να σώσουν χιλιάδες στρατιώτες από μια ενδεχόμενη επίθεση των Γερμανών. Αυτή η αναπάντεχη, τρομακτική αποστολή θα τους αλλάξει στην πορεία μια για πάντα.
Γυρισμένο σαν μονοπλάνο σε πραγματικό χρόνο από τον σκηνοθέτη του «Skyfall», Σαμ Μέντες, σε συνεργασία με τον βραβευμένο με Όσκαρ διευθυντή φωτογραφίας Ρότζερ Ντίκινς και με ένα μεγαλειώδες καστ, το «1917» είναι μία επική πολεμική ταινία που υπόσχεται να αφήσει το στίγμα της και να μείνει κλασική. Η ιδέα για τη δημιουργία του «1917» προήλθε από τον παππού του σκηνοθέτη, τον Άλφρεντ Μέντες, ο οποίος μοιράστηκε τις εμπειρίες του από την περίοδο που υπήρξε υποδεκανέας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και από τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες που γνώρισε εκεί. Το 1917, ο 19χρονος τότε Άλφρεντ μπήκε στο Βρετανικό Στρατό. Εξαιτίας του σωματότυπου του, επελέγη να γίνει αγγελιαφόρος στο Δυτικό Μέτωπο.
Μια αφήγηση εφιαλτική μέσα από ένα διαρκές τράβελιβνγκ, που ο Μέντες το «συνδέει» έξυπνα με το επόμενο, κάνοντας τις αλλαγές σε ορισμένες επιλεγμένες στιγμές (όπως εκείνη όπου ένας από τους δυο του ήρωες λιποθυμά και πέφτει σκοτάδι, σε μια σεκάνς, πρέπει να πω, που δυστυχώς σπάει, την υπόλοιπη ρεαλιστική ατμόσφαιρα, με τον Σκόφιλντ να βρίσκεται ξαφνικά σ’ ένα χώρο που μοιάζει με δαντική κόλαση). Σκηνές που μοιάζουν περισσότερο με επίδειξη ύφους και που συχνά παρεκκλίνουν το θεατή από το δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά του. Ο μεγάλος βέβαια έπαινος ανήκει στον Ρότζερ Ντίκινς, έναν από τους μεγαλύτερους διευθυντές φωτογραφίας του παγκόσμιου κινηματογράφου, που με τη εκπληκτική χρήση της κάμερας, τους διάφορους φωτισμούς και τις ατέλειωτες κινήσεις της, δείχνει για μια ακόμη φορά τη μαεστρία του – και που αναμφισβήτητα είναι το καλύτερο στοιχείο της ταινίας. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικά που μια τέτοια ταινία γυρίστηκε σε μια εποχή σαν τη δίκη μας, (συγκεκριμένα το 2019), εκατό ακριβώς χρόνια μετά τη Συνθήκη των Βρυξελλών, που υπέγραψαν οι μεγάλες δυνάμεις με το τέλος του Ά παγκόσμιου πολέμου, για να εξασφαλίσουν (όπως πίστευαν) το τέλος όλων των πολέμων….
J’ACCUSE
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι.
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ντιζαρντέν, Λουί Γκαρέλ.
Διάρκεια: 132 λεπτά
Ώρα έναρξης: Δευτέρα 21.30 (Μία προβολή)
Τρίτη & Τετάρτη 23.10
Στις 5 Ιανουαρίου, 1895, ο λοχαγός Άλφρεντ Ντρέιφους, ένας νέος αξιωματικός του γαλλικού στρατού, κατηγορείται άδικα πως κατασκόπευε για λογαριασμό της Γερμανίας και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη στο Νησί του Διαβόλου. Ανάμεσα στους μάρτυρες αυτού του εξευτελισμού είναι ο Ζορζ Πικάρ, ο οποίος παίρνει προαγωγή για να διοικήσει τη μονάδα στρατιωτικής αντικατασκοπείας που τον εντόπισε. Όταν, όμως, ο Πικάρ ανακαλύπτει πως τα μυστικά εξακολουθούν να διαδίδονται στους Γερμανούς, παρασύρεται σε ένα επικίνδυνο λαβύρινθο εξαπάτησης και διαφθοράς που απειλεί όχι μόνο την τιμή του αλλά και τη ζωή του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κινηματογράφος καταπιάνεται με την υπόθεση Ντρέιφους, της άδικης δηλαδή καταδίκης ενός Εβραίου αξιωματικού στη Γαλλία του 19ου αιώνα, που έφερε στο φως τον αντισημιτισμό όχι μόνο στο γαλλικό στρατό αλλά και στη γαλλική κυβέρνηση. Αν και, στη βραβευμένη στο φεστιβάλ της Βενετίας ταινία του Πολάνσκι (Μέγα Βραβείο της Επιτροπής και βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου), σε αντίθεση με τις προηγούμενες που καταπιάστηκαν με το ίδιο θέμα, όπου το κύριο πρόσωπο ήταν ο διάσημος συγγραφέας Εμίλ Ζολά και ο αγώνας του να επαναφέρει την υπόθεση στα δικαστήρια και να οδηγήσει στην αθώωση του Ντρέιφους, στη δική του ταινία, ο Πολάνσκι χρησιμοποιεί για κεντρικό πρόσωπο τον αξιωματικό Ζορζ Πικάρ (ένας πολύ καλός Ζαν Ντιζαρντέν).
Αν και αρχικά αντισημίτης (στην αρχή, όταν του αφαιρούν τα κουμπιά και τον υποβιβάζουν, εκείνος τονίζει πως η αφαίρεση έμοιαζε με μια αφαίρεση από τον «λοιμό» που είχε πέσει στο στράτευμα), τελικά ο Πικάρ αποδεικνύεται άνθρωπος έντιμος, άνθρωπος που πιστεύει στην αλήθεια, ειδικά όταν αναλαμβάνει τη διεύθυνση των μυστικών υπηρεσιών του στρατού και ανακαλύπτει πως το έγγραφο με το οποίο είχε καταδικαστεί ο Ντρέιφους (εξαιρετικός στο ρόλο ο Λουί Γκαρέλ) ως προδότης ήταν στην πραγματικότητα έγγραφο που είχε γράψει ο πραγματικός προδότης (ο αξιωματικός Εστερχάζι) και όχι ο Ντρέιφους. Με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένα μεγάλο και επίπονο αγώνα για να αποκαλύψει την αλήθεια, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να καταστρέψει τη δική του καριέρα.
Ο Πολάνσκι αναπλάθει την υπόθεση με κάθε λεπτομέρεια, πάντα από την πλευρά του Πικάρ, καταγράφοντας τον κυνισμό και την υποκρισία των ανωτέρων του αξιωματικών (στρατηγών και εκπροσώπων της κυβέρνησης), που προτιμούν να καλύψουν την αλήθεια παρά να μπλέξουν σε «άλλο σκάνδαλο», όπως τονίζει ένας από αυτούς στον Πικάρ. Προς το τρίτο μέρος της ταινίας εμφανίζονται τόσο ο Ζολά όσο και ο Κλεμανσό, οι άνθρωποι που υποστήριξαν τον Ντρέιφους και ανάγκασαν την κυβέρνηση να επανεξετάσει το τραγικό λάθος της, που είχε ως αποτέλεσμα το κλείσιμο για αρκετά χρόνια του Ντρέιφους στη φυλακή στο περιβόητο Νησί του Διαβόλου. Με εξαιρετική ανάπλαση της εποχής, με εικαστικά ωραίες εικόνες, με υποβλητική μουσική (του ελληνικής καταγωγής Αλεξάντρ Ντεπλάς), με ωραίες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς του, και με ένα σασπένς που μας θύμισε τον Χίτσκοκ (ο ίδιος μάλιστα ο Πολάνσκι κάνει μια σύντομη χιτσκοκική εμφάνιση τη διάρκεια μιας μουσικής συναυλίας), αλλά και τον Κιούμπρικ (οι σκηνές των «συγκρούσεων» του Πικάρ με τους διάφορους αξιωματικούς, θυμίζουν το «Σταυροί στο μέτωπο»), ο Πολάνσκι έφτιαξε μια αρκετά δυνατή, συναρπαστική ταινία, ταυτόχρονα καυστικό σχόλιο πάνω στον αντισημιτισμό (μαζί και τις σημερινές αναλογίες) καθώς και στην διαστρέβλωση της δικαιοσύνης στην οποία μπορεί να οδηγήσει η ανεξέλεγκτη εξουσία του κράτους.
GAZON MAUDIT
Σκηνοθεσία: Ζοσιάν Μπαλασκό.
Πρωταγωνιστούν: Βικτώρια Άμπριλ, Ζοσιάν Μπαλασκό.
Διάρκεια: 104 λεπτά
Ώρα έναρξης: Τρίτη & Τετάρτη 21.00 (Μία προβολή)
Η Βικτόρια Αμπρίλ είναι η Λολί, η γλυκιά και όμορφη μητέρα δύο παιδιών, παντρεμένη με τον Λοράν... ένα σωβινιστικό γουρούνι που την απατά με την παραμικρή ευκαιρία! Όταν στη ζωή (άλλα και το σπίτι) του ζευγαριού εισβάλει η αποφασιστική Μαριχό, η ερωτική έλξη ανάμεσα στις δύο γυναίκες είναι άμεση, εκρηκτική και τελείως αναπάντεχη για τον μπερδεμένο Λοράν. Η Λολί όμως έχει βρει την απόλυτη ευτυχία: τρεις νύχτες στο ίδιο κρεβάτι με τον άντρα της, τρεις με την αγαπημένη της -και την Κυριακή ρεπό!
Σπαρταριστή γαλλική κομεντί των ‘90s, που έσπασε τα ταμεία.
Η σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού, με δύο παιδιά, βρίσκεται σε τέλμα. Εκείνη ασχολείται αδιάκοπα με την ανατροφή των παιδιών τους, ενώ εκείνος περνά το χρόνο του απατώντας τη με κάθε ευκαιρία. Όταν μια νέα γυναίκα εμφανιστεί στις ζωές τους, θα έρθουν τα πάνω κάτω, με τις παρεξηγήσεις και τα ερωτικά μπερδέματα να βγαίνουν εκτός ελέγχου.
Γοητευτικό και διασκεδαστικό το φιλμ ανατρέπει ταμπού της εποχής εκείνης με λεπτότητα και χιούμορ και αναδεικνύει για άλλη μια φορά τις ερμηνευτικές ικανότητες της σκηνοθέτριας, η οποία σημειωτέον είχε κερδίσει και ένα César Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας το 1989 για το παίξιμό της στην ταινία «Πολύ όμορφη για σένα» του Μπερνάρ Μπλιέ, όπου ο σύνθετος ρόλος της απέναντι στην Καρόλ Μπουκέ είχε καταχειροκροτηθεί.
