Γυναίκες αιρετές και μη, θεατρικοποιούν σελίδες της ιστορίας από τις μέρες του ΄22 και του ’40, κάνουν ένα περήφανο ταξίδι καρδιάς, στη βία του πολέμου, στην αντίσταση, στην προσφυγιά τους χθες και του σήμερα.
Φυλλομετρούν τις θύμησες και κοντοστέκονται στους αγώνες, στις θυσίες και τους ρόλους της γυναίκας, ως μάνας, συζύγου, κόρης, αδελφής αλλά και ως αγωνίστριας της ζωής.
Με όπλο τις παιδικές μνήμες στις αυλές η Ασπασία, η Ελένη, η Νάνσυ, η Ειρήνη, η Μίλια, η Βάσω, η Πόπη, η Λέτα, η Σόνια, η Λευκοθέα, φτιάξανε μια παράσταση με λόγο που μιλάει εξ ίσου δυνατά στη ψυχή και στο πνεύμα. Λόγος που άλλοτε πονάει, άλλοτε διεγείρει μνήμες και αυτοκριτική, κι άλλοτε αχνίζει ελπίδα.
Μια ιστορική αναδρομή στην Ελλάδα που πονάει, με σκηνικό από αυτά που φτιάχνονται με την καρδιά, το αίμα και τον πόνο τους λαού μας.
