FINDING DORY
Σκηνοθεσία: Άντριου Στάντον, Άνγκους ΜακΛέιν.
Διάρκεια: 103 λεπτά
Ώρα έναρξης: (Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή & Τετάρτη)
19.20 (Μια προβολή) (Μεταγλωττισμένη)
13 χρόνια μετά την πρώτη μας μαγική βουτιά στον πολύχρωμο και φαντασμαγορικό βυθό της Pixar, η αναμονή τελείωσε! Οι αστείοι και αξέχαστοι χαρακτήρες του Ψάχνοντας τον Νέμο συνεχίζουν τα θαλάσσια κατορθώματά τους, και πρωταγωνίστρια αυτή τη φορά είναι το ξεχασιάρικο ψάρι που λέγεται Ντόρι, η οποία…απρόβλεπτα θυμάται τη χαμένη της οικογένεια – και ξεκινά έτσι μια νέα, απίθανη περιπέτεια.
Το 2003 ήταν μια πραγματικά ξεχωριστή κινηματογραφική χρονιά. Στις αίθουσες κυκλοφόρησε μια ταινία σταθμός για το animation, το Ψάχνοντας τον Νέμο, που κέρδισε επάξια το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, αποσπώντας ταυτόχρονα υποψηφιότητες για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, Πρωτότυπης Μουσικής και Ηχητικού Μοντάζ. Η ταινία ήταν υποψήφια και για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας, ενώ την εποχή της κυκλοφορίας της ήταν η πιο κερδοφόρα ταινία στις αίθουσες. Το 2008, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τοποθέτησε το Ψάχνοντας τον Νέμο ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, ενώ η Ντόρι είναι ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας σε ταινία της Disney/Pixar.
Η καταιγιστική περιπέτεια του μικρού ψαριού Νέμο μάγεψε κοινό και κριτικούς με τα άρτια εφέ της, τα τρυφερά της συναισθήματα, τους απαράμιλλους χαρακτήρες και την εξαιρετική επιλογή των φωνών που τους υποδύθηκαν. Στη, θρυλική πλέον, ελληνική μεταγλώττιση, η Ντόρι απέκτησε τη φωνή της Δήμητρας Παπαδοπούλου και ο Μάρλιν του Θοδωρή Αθερίδη, οι οποίοι επιστρέφουν και για τη νέα αυτή ταινία εμπλουτίζοντας ξανά τους χαρακτήρες με τα κωμικά τους ταλέντα.
Χρειάστηκαν τελικά 13 χρόνια για να επιστρέψει η πιο συναρπαστική παρέα του βυθού – η αφήγηση όμως ξεκινά ένα χρόνο μετά το τέλος της πρώτης εκστρατείας. Η Ντόρι, το μπλε ψάρι με την αδύναμη μνήμη, ξεκινά μια παθιασμένη εκστρατεία για να βρει τους γονείς της, παρέα με το Μάρλιν και το Νέμο. Η διαδρομή τους περιλαμβάνει αξέχαστες συναντήσεις με πλάσματα του βυθού που σφύζουν από χιούμορ και κωμικό ταμπεραμέντο, όπως ένα χταπόδι χαμαιλέοντα, ενώ η ιστορία χαρίζει απλόχερα εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς, γέλιο, συγκίνηση και αγωνία.
ΜΙΣ ΠΕΡΕΓΚΡΙΝ: ΣΤΕΓΗ
ΓΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
MISS PEREGRINE’S HOME
FOR PECULIAR CHILDREN
Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον.
Πρωταγωνιστούν: Εύα Γκριν, Σάμιουελ Τζάκσον, Τζούντι Ντεντς, Άζα Μπάτερφιλντ.
Διάρκεια: 127 λεπτά
Ώρα έναρξης: 21.10 (Μια προβολή)
Όταν ο πολυαγαπημένος παππούς του Τζέικ τού αφήνει στοιχεία για ένα μυστήριο που διατρέχει διαφορετικούς κόσμους και εποχές, ο Τζέικ βρίσκει ένα μαγικό μέρος γνωστό ως Μις Πέρεγκριν – Στέγη για Ασυνήθιστα Παιδιά. Όμως, το μυστήριο και οι κίνδυνοι μεγαλώνουν όταν γνωρίζει τους ενοίκους και μαθαίνει για τις ειδικές τους δυνάμεις, αλλά και τους παντοδύναμους εχθρούς τους. Ο Τζέικ θα πρέπει να καταλάβει τι είναι αληθινό και ποιον μπορεί να εμπιστευτεί, και τελικά να ανακαλύψει ότι μονάχα το δικό του «ασυνήθιστο χάρισμα» μπορεί να σώσει τους νέους του φίλους.
Μια εύκολη και προφανής περιγραφή του έργου; Μοιάζει με μια… παιδική εκδοχή των «X-Men», στο ύφος του «Χάρι Πότερ», με τη δράση του να τοποθετείται μεταξύ παρόντος και Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ένα (παρόμοια βιωμένο και από τον ίδιο το σκηνοθέτη) σκηνικό της Φλόριδας, ο νεαρός Τζέικ χάνει (από μυστηριώδη αίτια) τον παππού του, έναν Πολωνό μετανάστη που είχε ζήσει τον πόλεμο με τους Γερμανούς στα 40’s. Απομονωμένος από συγγενείς και φίλους, εξαιτίας της καλπάζουσας φαντασίας του και των απίστευτων αφηγήσεων γύρω από ένα οικοτροφείο για «ασυνήθιστα» παιδιά (των οποίων κρατά φωτογραφικά πειστήρια), ο μακαρίτης ήταν το ουσιαστικό πατρικό πρότυπο για τον ανήλικο Τζέικ, που πλέον βρίσκεται μπροστά σε οδηγίες βαρύνουσες ως «κληρονομιά» και τον συμβουλεύουν να φτάσει ως την Ουαλία, έτσι ώστε να αναζητήσει τα ίχνη της Μις Πέρεγκριν και των εκλεκτών «μεταλλαγμένων» της. Το οικοτροφείο θα βρεθεί… βομβαρδισμένο από τα χρόνια του πολέμου, κάτι που δεν εξηγεί τη διαρκή αλληλογραφία του παππού Έιμπραχαμ με την Ευρώπη μέχρι το πρόσφατο παρόν!
Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι στο φιλμ είναι το μπερτονικό μοτίβο της τραυματικής σχέσης με τον πατέρα ή και την «αντικατάστασή» του από ένα άλλο φυσικό πρόσωπο, το οποίο «υιοθετεί» τον κεντρικό (αρκετά συχνά νεαρό) ήρωα και του μεταδίδει τη μαγεία της φυγής μέσα από το φαντασιακό. Ακολουθεί το ταξίδι, η εξερεύνηση, η ωρίμανση και το επισφράγισμα της πίστης στο όποιο (συμβολικά) «διαφορετικό». Η ανάπτυξη της ιστορίας επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά το ταλέντο του Μπάρτον στο να δημιουργεί κόσμους δικούς του, στους οποίους το ρεαλιστικό χάνει την έννοια και την επαφή με τον χρόνο, και το αλλόκοτο μπορεί να αυθαιρετεί εντός της καθημερινότητας, χρησιμοποιώντας μέχρι και την τεχνική του stop motion animation για να παίξει με το βλέμμα. Παιδιάστικα, βέβαια!
Ο χρόνος κυλά ευχάριστα, όμως η ουσιαστική απόλαυση ξεκινά όταν ο Μπάρτον μπαίνει στο προσφιλές στοιχείο της έμπνευσής του, το ακόμη πιο παραμυθένιο και σουρεαλιστικό, με ήρωες του κακού που μεταμορφώνονται σε κάτι ακόμη πιο απεχθές, με τέρατα που απειλούν την ύπαρξή σου, με αναφορές που ταυτίζονται άμεσα με τον κόσμο τού τσίρκου ή το funhouse ενός luna park. Η κλιμάκωση στην αποβάθρα του Μπλάκπουλ περιέχει σκηνές ανθολογίας που θα φέρουν ρίγη στους fans του σκηνοθέτη, με πιο αποθεωτικό τον φόρο τιμής στο σινεμά τού Ρέι Χαριχάουζεν. Εκεί, πια, είναι που αισθάνεσαι το φιλμ να ολοκληρώνεται και συναισθηματικά, αφήνοντας (επιτέλους) την ερωτική του υπο-πλοκή να αναπνεύσει και να μας οδηγήσει σε ένα φινάλε που μιλά για αγέραστα πάθη, για το κυνήγι που είναι (ή πρέπει να είναι) η αγάπη, για τον φόβο απέναντι στον χρόνο, για την εσωτερική πάλη με την… ημερομηνία λήξης μας. Η λύτρωση που προτείνει ο Μπάρτον είναι ένα πραγματικό δώρο που συγκινεί, είναι το γνήσιο παραμύθι και το «ψέμα» που μπορεί να σώζει μέχρι και ζωές. Στο σινεμά, πάντα. Εκεί όπου ζεις γι’ αυτά τα 127 λεπτά.
