Από το 2008 τρώμε παραμύθια.
Στην αρχή ο κουρασμένος μας έλεγε για τη θωρακισμένη οικονομία και δεν έκανε τίποτα για να μας θωρακίσει πραγματικά.
Μετά ο ποδηλάτης μας έλεγε λεφτά υπάρχουν και μετά μας έβαλε στο ΔΝΤ με το πρώτο μνημόνιο. Παρεμπίπτοντος πιστεύω ότι στο Καστελόριζο έπρεπε να πει για δημοψήφισμα και να το κάνει. Όταν το είπε μετά, αλλά και αυτό που έγινε προχθές είναι για να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ο ποδηλάτης από ανικανότητα του ίδιου αλλά και της παρέας της μη κυβερνητικής οργάνωσης που είχαμε ως κυβέρνηση, δεν κατάφερε να εφαρμόσει τίποτα από το πρώτο μνημόνιο, με αποτέλεσμα να έρθει το μεσοπρόθεσμο το κούρεμα των ομολόγων και το δεύτερο μνημόνιο.
Για το κούρεμα των ομολόγων που ο Μπένυ περηφανεύεται να σας πω ότι κατά τη γνώμη μου δεν έγινε σωστά α) γιατί εμείς είχαμε φροντίσει να έχουν ομόλογα μόνο οι δικές μας Τράπεζες και καμία Ευρωπαϊκή β) κουρέψαμε ομόλογα ασφαλιστικών μας ταμείων δηλαδή το μέλλον των συντάξεων γ) κουρέψαμε μικροομολογιούχους.
Εν' τω μεταξύ ο άλλος έσκιζε μνημόνια στα Ζάπεια και όταν έγινε πρωθυπουργός έφερε μαζί με τους προηγούμενους 2ο μεσοπρόθεσμο και τα αποτελείωσε όλα.
Τα μέχρι σήμερα μνημόνια είχαν και μεταρρυθμίσεις τις οποίες αν και θα έπρεπε από χρόνια να είχαμε κάνει μόνοι μας ούτε τώρα τις κάναμε. Ο κρατισμός, οι συντεχνίες και το βόλεμα των δικών μας είχαν σαν αποτέλεσμα την οριζόντια μείωση εισοδημάτων, την εκτόξευση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα, την κατάρρευση του όποιου συστήματος υγείας, την εξαθλίωση μεγάλης μερίδας Ελλήνων. Ατολμία για κάποιους, λαμόγια για άλλους, γερματσολιάδες για τους υπόλοιπους (θα δείξει η ιστορία) ένα είναι γεγονός. Απέτυχαν, και κατέστρεψαν την Ελληνική Κοινωνία.
Μετά ο Αλέξης πήρε ότι είχε μείνει από τα σκισμένα στα Ζάπεια μνημόνια και τα ξανάσκισε. Άλλος ένας που μας παραμύθιασε χειρότερα από τους προηγούμενους με ανεξέλεγκτη παροχολογία και μετά από πέντε μήνες φτάσαμε να έχουμε δύο επιλογές. Τον ξαφνικό θάνατο ή το γολγοθά ενός τρίτου μνημονίου χειρότερου από όλα τα προηγούμενα. Θα δούμε…
Αν σας αρέσει το παραμύθι και θέλετε να το ζείτε, ζήστε το. Όμως να ξέρετε ότι με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, στο σύνολό του, πρόκειται για παραμύθι.
Η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις (παιδεία, υγεία, οικονομία, νέο παραγωγικό μοντέλο που θα φέρει λεφτά απ' έξω όχι μόνο από τον ήλιο) και κανείς απ’ αυτούς δεν έχει τα κότσια να τις κάνει, γιατί η στρατηγική όλων είναι μια. Η διατήρηση της καρέκλας. Ακόμη και αν στη σύνοδο της Κυριακής μας χάριζαν όλο το χρέος τη Δευτέρα θέλουμε πάλι δανεικά. Αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας και αυτό πρέπει να διορθώσουμε. Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι μόνο μέσα από την Ευρώπη μπορεί να γίνει αυτό. Ο όποιος άλλος δρόμος δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή, γιατί όχι μόνο δεν θα διορθώσει τίποτα, αλλά θα προσθέσει και άλλα που σήμερα δεν έχουμε.
Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες, αλλά είπαμε... επιγραμματικά.
Για τη συμφωνία - μνημόνιο ΙΙΙ
Να ξεκαθαρίσω πως πιστεύω ότι ο Τσίπρας έπραξε το σωστό και για πρώτη φορά στα δικά μου μάτια έβαλε τη χώρα πάνω από το κόμμα και μπράβο του.
Επίσης παρακαλώ όλους εσάς που διαφωνείτε με την επιλογή του να αναρωτηθείτε τι θα σήμαινε η ρήξη ώστε να τον κάνει να επιλέξει αυτή την άσχημη για όλους μας συμφωνία. Και δεν πιστεύω ότι τον κατατάξατε ήδη στους προδότες όπως τους προηγούμενους.
Στην παρούσα φάση και με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό η στήριξη στον Τσίπρα για τη συμφωνία (και όχι εκλογικά) είναι μονόδρομος. Δεν ξεχνώ τα προεκλογικά (του Ιανουαρίου) αλλά και μετεκλογικά παραμύθια, ούτε και τις λανθασμένες μετεκλογικές επιλογές του (Βαρουφάκης, Ζωή κλπ). Για την ώρα τα αφήνω στην άκρη και θα τα θυμηθώ όταν πρέπει.
Τώρα προέχει η εφαρμογή της συμφωνίας. Εάν ούτε τώρα καταφέρουμε να κάνουμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, εάν για μια ακόμη φορά το πολιτικό προσωπικό υποκύψει σε συντεχνίες και συνδικαλιστές του προηγούμενου αιώνα, αυτό που αποφύγαμε χθες θα το πάθουμε πολύ σύντομα.
Τέλος πιστεύω ότι χθες παρά τα διαφαινόμενα υπέστη και μια μεγάλη ήττα η Γερμανία. Ήττα πολιτική, ήττα ηθική, ήττα διπλωματική, που θα την βρει μπροστά της στο μέλλον.
Για τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015
Η παραίτηση της Κυβέρνησης ορθώς έγινε γιατί ήταν μια κυβέρνηση που είχε χάσει την δεδηλωμένη.
Χρειάζεται όμως η χώρα εκλογές;
Για ν’ αλλάξει τι;
Τι διαφορετικό άραγε έχουν να πουν τα προς κυβέρνηση κόμματα σε σχέση με την πραγματική διαχείριση της χώρας;
Εκτός από ΚΚΕ και Λαφαζάνη που πραγματικά προτείνουν έναν άλλο δρόμο, οι υπόλοιποι, μη εξαιρουμένου του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν διαφορές μεταξύ τους στην πρόταση άσκησης διοίκησης, παρά μόνο στα πρόσωπα.
Τι θα προσφέρουν λοιπόν οι εκλογές;
Επί της ουσίας τίποτα. Όποιος, μα όποιος, κληθεί να κυβερνήσει τη χώρα δεν έχει παρά μόνο το δρόμο της εφαρμογής της συμφωνίας με τους ξένους ως γενικό πλαίσιο διακυβέρνησης, με μικρά περιθώρια βελτιώσεων στην πορεία, και ανάλογα με την ταχύτητα και τη συνέπεια εφαρμογής του γενικού πλαισίου. Το ότι θα απαλλαγούμε από τη Ζωή (ως θεσμικό ρόλο) και το ότι θα χωριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν με τη διακυβέρνηση της χώρας και που λύνονται και χωρίς εκλογές.
Ούτε και πρόκειται με τις εκλογές να αναβαθμιστεί ποιοτικά το λούμπεν επίπεδο του κοινοβουλίου.
Προσωπικά λοιπόν θεωρώ ότι οι εκλογές είναι παντελώς αχρείαστες.
Τι χρειάζεται;
Εθνική συνεννόηση, παραμερισμός προσωπικών φιλοδοξιών, υλοποίηση του αυτονόητου, κοινός νους. Έστω και την τελευταία στιγμή, αυτό το άχρηστο πολιτικό προσωπικό της χώρας πρέπει να συνεννοηθεί, να θέσει στόχους, και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης για την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα, χωρίς στρεβλώσεις από το παρελθόν, χωρίς πελατειακές σχέσεις, με δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ισονομία….
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
και μετά ξύπνησα…
