Άναψαν και φέτος φωτιά οι φίλοι του Συλλόγου «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης» για να γιορτάσουν τον Αϊ Γιάννη τον Κλήδονα.
Στη θερινή τους «κατοικία», στη γειτονιά του Αϊ Δημήτρη, από νωρίς το απόγευμα της Κυριακής, μια μέρα νωρίτερα της ημερομηνίας λόγω αργίας, είχαν λάβει όλα τα απαιτούμενα μέτρα. Με την άδεια της αστυνομίας που λέει κι ο λόγος, είχαν θέσει τα όρια του χώρου της γιορτής.
Ο σωρός με τα μαγιάτικα στεφάνια ήταν αρκετά υψηλός. Τα προσανάμματα, τα τύμπανα και οι τυμπανιστές, τα τραπέζια στρωμένα με τραπεζομάντιλα παραταγμένα κατά μήκος στην οδό Αττικής, τα κεράσματα από τις φίλες και τα μέλη του Συλλόγου, όλα χειροποίητα και βέβαια, οι παγωμένες μπύρες και το κρασί.
Στην κατάλληλη θέση η κονσόλα της μουσικής για το γλέντι και ο κόσμος που πάει κι έρχεται. Όσοι πρόλαβαν κάθισαν σε πάγκους και καρέκλες. Οι υπόλοιποι, γιατί στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν πολλοί, χαιρετιούνται, στήνουν πηγαδάκια, κουβεντιάζουν και περιμένουν το άναμμα της φωτιάς που δεν αργεί να γίνει.
Οι τυμπανιστές παίρνουν θέση και υπό τους ήχους των τυμπάνων, το αρχαίο δρώμενο, που ανάγεται στην αρχαία Ελληνική θρησκεία και σχετίζεται με το θερινό ηλιοστάσιο, αναβιώνει. Σήμερα, έχει συνδεθεί και τοποθετηθεί χρονικά, την παραμονή του Αγίου Ιωάννου και τα έθιμα από κάθε γωνιά της Ελλάδας ποικίλουν, με το θηλυκό πληθυσμό έχει κάτι ξεχωριστό στο μυαλό του.
Τα ελεύθερα κορίτσια να μαντέψουν ποιον θα παντρευτούν. Οι μεγαλύτερες γυναίκες να ξορκίσουν το κακό μακριά. Οι γιαγιάδες να ψιθυρίζουν προσευχές. Στη γειτονιά του Αϊ Δημήτρη, η φωτιά «έγινε». Όσοι το έχουν αποφασίσει και σκέφτονται ότι μπορούν να το κάνουν, παίρνουν φόρα, ζυγίζουν τις κινήσεις τους, εκτινάσσονται και περνούν ανάμεσα στις φλόγες. Μια φορά δεν φτάνει, πρέπει τρεις και το επαναλαμβάνουν. Εξαγνισμός, κάθαρση, λήθη, ευχές για καλοτυχία και χαρούμενες μέρες.
Και όταν τελειώσουν τα στεφάνια και χαμηλώσει η φωτιά, αρχίζει ο χορός και το τραγούδι. Ένα γλέντι στη μέση του δρόμου, όπως γίνεται κάθε φορά τα τελευταία χρόνια από τους φίλους του Παπαδιαμάντη. Δημοτικά, νησιώτικα και λαϊκά, σε δυο και τρεις κύκλους για να χωρέσουν όλοι και να δώσουν με άνεση τις φιγούρες και τα τσαλίμια του χορού.
Ο μεγάλος χαμός με το ζεϊμπέκικο, που δεν άφησε κανένα ασυγκίνητο. Και έτσι φτάσαμε μεσάνυχτα και κάτι, που σημαίνει ότι ξημερώνει μέρα εργάσιμη και ο κόσμος θα πρέπει στη δουλειά του. Όμως είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, όπως το παλιό καλό καιρό, που οι άνθρωποι με τις παρέες τους έστηναν γιορτές στις γειτονιές και γλεντούσαν ρεφενέ. Ίσως στις δύσκολες μέρες που περνάμε, επανεκτιμήσουμε τις παλιές μας συνήθειες και καταλάβουμε, ότι για να περάσουμε καλά, δεν μας χρειάζεται το πρώτο τραπέζι πίστα στη παραλιακή, αλλά το κέφι και η καλή διάθεση. Και του χρόνου παιδιά να ξαναγιορτάσουμε.
Δέσποινα Δαλιάνη
