«Εγώ θα τραβήξω μία κάρτα στη τύχη». Μας είπε κάποιος άλλος. «Γιατί να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ και να έχω και τύψεις μετά; Το λέω σε όλους. Σε όποιον πέσει ο κλήρος. Δίκαια πράγματα».
«Εμείς στην οικογένεια θα χωριστούμε. Έχουμε συνεννοηθεί, να ψηφίσει ο καθ’ ένας, από έναν. Αφού όλοι είναι γνωστοί μας. Φίλοι, πελάτες, συγγενείς». «Εμείς θα ψηφίσουμε τον δικό μας. Το βλέπουμε πατριωτικά». «Εμείς είμαστε αποφασισμένοι να τ’ αλλάξουμε όλα. Μια πόλη δεν θέλαμε; Ε λοιπόν μια πόλη, αλλά με τα όλα της. Με όνομα, με Δήμαρχο και το Δημαρχείο δικό μας». Σαν να λέμε δηλαδή, πάμε για τη Πόλη και την Άγια Σοφιά; Σιγά παιδιά γιατί ξεφεύγουμε. Για το Δήμο Παλλήνης μιλάμε. Πάμε πάρα κάτω…«Μου υποσχέθηκαν ότι θα με προσλάβουν στο Δήμο. Αρκεί να βγούμε». «Κοίτα να δεις, το έχω συζητήσει. Και δε ζητάω πολλά. Σε μια επιτροπή να μπω, έτσι για να παίρνω εκατό διακόσια ευρώ». «Καλά την αντιδημαρχεία μπορεί να μη μου τη δώσουν τη πρώτη χρονιά, αλλά την δεύτερη σίγουρα». Απλά πράματα και πρακτικά. «Πόσα δίνεις πόσα θες, στα προεκλογικά κέντρα πουλάν αυτό που θες». Πέρα από όσα λέγονται κρυφά και εμπιστευτικά, έχουμε παρατηρήσει σκηνές απείρου κάλλους όπως: Να μοιράζουν φρούτα και λαχανικά οι παραγωγοί στη λαϊκή από τη μια και να σπεύδουν να μοιράζουν προεκλογικά φυλλάδια και κάρτες οι υποψήφιοι από την άλλη.
Να στέκονται έξω από σχολεία, αθλητικά κέντρα, εκκλησίες, φαρμακεία και να κάνουν το ίδιο. Να μπαίνουμε σε καταστήματα και να βλέπουμε δίπλα στη ταμειακή μηχανή φυλλάδια και κάρτες και όταν αδειάζουμε τα ψώνια στο σπίτι, να τα βρίσκουμε ανάμεσα στα λαχανικά και τα όσπρια. Να μου το θυμηθείτε. Την τελευταία εβδομάδα, θα βρίσκουμε και έτοιμα ψηφοδέλτια. Σταυρωμένα, διπλωμένα, ώστε να μην μπούμε στο κόπο να προβληματιστούμε. Η μόνη δραστηριότητα που μας επιτρέπεται, είναι απλώς να τα ρίξουμε στην κάλπη. Τα πάντα στην υπηρεσία του πολίτη. Έτσι κι αλλιώς, μας έχουν εκπαιδεύσει να μην σκοτιζόμαστε. Αφήστε που όπου κι αν βρεθούμε, όλοι σπεύδουν να μας χαιρετίσουν δις και τρις, πολλές φορές μάλιστα την ίδια μέρα και να μας δώσουν και πάλι κάρτες, άλλοι διακριτικά και άλλοι απροκάλυπτα. «Πήραμε – πήραμε» να λέμε εμείς, αλλά δε βαριέσαι..…Να μας αγκαλιάσουν, να μας ασπαστούν και να μας κεράσουν. Να μας ρωτήσουν τι κάνει ο σύζυγος (;) και τα παιδιά; Πάντα με χαμόγελο και μεσ’ τη καλή χαρά. Και μείς που νομίζαμε, ότι έχουμε γίνει όλοι καταθλιπτικοί, κυκλοθυμικοί και εσωστρεφείς! Εδώ μιλάμε, ότι πλέουμε σε πελάγη αισιοδοξίας.
Αναγνωρίζουμε πάντως, πως η κάρτα, είναι ένα από τα πιο πρακτικά εργαλεία που έχουν εφευρεθεί τα τελευταία χρόνια. Μικρή, περιεκτική και εύκολη στη χρήση. Όμως, ποιος είναι τελικά ο αριθμός των υποψηφίων; Αρκεί να μπούμε στο κόπο να συγκεντρώσουμε τα φυλλάδια με το ιλουστρασιόν χαρτί, που βρίσκουμε κάθε πρωί στη πόρτα μας, το γραμματοκιβώτιο, αυτά που μας δίνουν στο δρόμο, τα μαγαζιά κλπ. Διαβάζουμε ονόματα, σύντομα βιογραφικά, παρατηρούμε φωτογραφίες ανφάς και προφίλ, άλλες με χαμόγελο και άλλες, λίγες θα λέγαμε, τυπικές, όπως αρμόζει στο συγκεκριμένο σκοπό. Εκτός από τη χρονολογία γέννησης οι νεότεροι - διότι οι μεγαλύτεροι και όσοι ενδεχομένως, μετά από κάποια χρόνια, θα έπρεπε να έχουν αποσυρθεί, δεν την αναφέρουν - τον τόπο καταγωγής και το πόσα χρόνια διαμένουν στο Γέρακα, οι υπόλοιπες πληροφορίες, έχουν να κάνουν με σπουδές, όσοι τις διαθέτουν, επαγγελματική ή επιχειρηματική δραστηριότητα, το πέρασμα από κάποιο Φορέα, όπως Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, αθλητική ομάδα, Πολιτιστικό Σύλλογο κλπ, και βεβαίως τη «Πηγή», που ναι, ας το παραδεχτούμε, ότι μετά από σαράντα χρόνια ενεργής παρουσίας, αποτελεί διαβατήριο, για την μεταβίβαση στον τοπικό πολιτικό στίβο. Αχ αυτή η «Πηγή»! Πόσοι και πόσοι δεν αναφέρουν στο βιογραφικό τους ότι πέρασαν από κει; Έτσι όπως πάμε, σε λίγο καιρό θα διαθέτει και συστατικές επιστολές. Και τέλος, αναφορά των υποψηφίων στην οικογενειακή τους κατάσταση και πόσα παιδιά έχουν. Για εγγόνια δεν διαβάσαμε. Αλήθεια, γιατί; Τώρα σε τι μετράει, αν κάποιος έχει παιδιά που σπουδάζουν, σε σύγκριση με κάποιον που δεν έχει καθόλου παιδιά, ή με κάποιον που δεν έχει δημιουργήσει οικογένεια ή είχε κατά το παρελθόν, αλλά στο μεταξύ ο χάρτης των προσωπικών του δεδομένων έχει αλλάξει, ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε.
Μήπως τελικά, θα έπρεπε να υπάρχει μία κοινή φόρμα στα φυλλάδια παρουσίασης των συνδυασμών και μια πιο τυπική στάση στις φωτογραφίες; Κάποιοι ποζάρουν σαν αστέρες του κινηματογράφου.
Σε μία πρόχειρη φιλική κουβέντα, για το πόσους υποψήφιους θα διαλέγαμε με σύνεση και ψυχραιμία, μόλις και μετά βίας, ακούσαμε για «καμιά εικοσαριά». Και πόσοι στη πραγματικότητα και ανιδιοτελώς, υπήρξαν ενεργοί πολίτες; «Υπάρχουν, αλλά οι περισσότεροι, αυτοί που πραγματικά έχουν προσφέρει και αξίζουν τη στήριξή μας, μπορεί να μείνουν εκτός». Δε ρωτήσαμε γιατί. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Μάθαμε δε, ότι σε ορισμένους, ασκήθηκε μια κάποια πίεση, να περικόψουν κάπως το βιογραφικό τους. Από την άλλη μεριά, γνωρίζουμε, ότι κάποιοι άνθρωποι, είναι στρατευμένοι μόνο και μόνο για να στηρίζουν και να προσφέρουν. Παρατηρούμε επίσης, ότι σε όλους τους συνδυασμούς, υπάρχουν αρκετοί συνταξιούχοι. Άλλοι το αναφέρουν και άλλοι όχι. Έχουν τη γνώση θα μου πείτε και το αναγνωρίζουμε. Και γιατί να μείνουν στο περιθώριο; Ωραία λοιπόν. Σεβόμαστε και τη γνώση και την εμπειρία και τα χρόνια τους. Και χρειαζόμαστε τα φώτα τους. Αλλά να υπάρχει και μια ασφαλιστική δικλείδα. Να εφαρμοστεί έστω άτυπα, ο νόμος περί ποσόστωσης. Και αν εκλεγούν, να προσφέρουν εφ’ όσον έχουν τη διάθεση, αλλά ανιδιοτελώς. Και μετά από όσα μάθαμε, αναρωτηθήκαμε.
Τι είναι αυτό που μετράει τελικά, σε μια εκλογική αναμέτρηση. Η πολιτική τοποθέτηση; Η καταγωγή; Η κοινωνική τάξη; Οι σπουδές; Οι δημόσιες σχέσεις; Οι μάχιμοι ενεργοί πολίτες;
Και τι να ευχηθούμε; Να πρυτανεύσει η λογική και η σύνεση και να πράξουμε το καλύτερο. Η πολιτική κατά τον Αριστοτέλη, «είναι η τέχνη των τεχνών». Και να θυμόμαστε, ότι ο βίος και η πολιτεία του καθενός μας και κυρίως όσων διαχειρίζονται τις τύχες ενός λαού, καθορίζει το παρόν, το μέλλον ίσως και το επέκεινα ……
Δέσποινα Δαλιάνη - Βακάλη
