 |
| Ελένη Αποστολίδου-Μαργιώλου |
Σχέδιο ζωής για το λόφο Λεβίδη
Για τον περαστικό είναι μια όμορφη, σχεδόν αναπάντεχη πράσινη ανάσα που οριοθετεί τα σύνορα μεταξύ Αττικής οδού και οικισμού της Παλλήνης. Για εμάς, τους μόνιμους κατοίκους της περιοχής, είναι ένας πολύτιμος, μοναδικός πνεύμονας. Για τα παιδιά μας - και όχι μόνο - ελπίζουμε σύντομα να αποτελέσει έναν κατάφυτο χώρο αναψυχής και πολιτισμού, ο οποίος θα είναι ελεύθερα προσβάσιμος σε όλους τους δημότες.
Το 2005, με το σύζυγό και τα τέσσερα παιδιά μας φύγαμε από την Κυψέλη όπου κατοικούσαμε και εγκατασταθήκαμε στην Παλλήνη, αναζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Η Παλλήνη, ως περιφερειακός Δήμος, φάνταζε «εξοχή» στα μάτια μας και η αλήθεια είναι ότι δικαιωθήκαμε γι’ αυτή την επιλογή μας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι και οι δύο κόρες μας έκαναν την ίδια «γεωγραφική» επιλογή, προκειμένου να δημιουργήσουν τα καινούργια σπιτικά τους.
Ο Λόφος
Από την πρώτη που φορά που επισκεφθήκαμε την περιοχή, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο καταπράσινος, πευκόφυτος λόφος που δεσπόζει στην είσοδο της πόλης. Ρώτησα και έμαθα ότι πρόκειται για τον γνωστό ως λόφο Λεβίδη, ένα πραγματικά μοναδικό πευκοδάσος, επιφανείας περίπου 80 στρεμμάτων, μέσα στο οποίο υπάρχουν κτίσματα (κύριο και βοηθητικά), συνολικής επιφανείας 4.500τμ. Η ανέγερσή τους ολοκληρώθηκε το 1935, σε σχέδια του Περικλή Σακελλαρίου, ενός εκ των πρωταγωνιστών της ελληνικής αρχιτεκτονικής της εποχής εκείνης. Είναι ο περίφημος πύργος τον οποίο κατοίκησε η οικογένεια Λεβίδη και ο οποίος παρέμεινε στην ιδιοκτησία της μέχρι το 1991, οπότε και η έκταση πωλήθηκε σε έλληνες επιχειρηματίες. Το τμήμα του λόφου που φιλοξενεί τα κτίσματα (περίπου 4.800τμ) είναι χαρακτηρισμένο ως ιδιωτική αγροτική έκταση, ενώ το υπόλοιπο τμήμα των περίπου 75 στρεμμάτων έχει χαρακτηριστεί ιδιωτικό δάσος.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, τόσο τα κτίσματα όσο και το δάσος έχουν εγκαταλειφθεί εντελώς από τους ιδιοκτήτες τους και, όπως δυστυχώς συμβαίνει συχνά στον τόπο μας σε ανάλογες περιπτώσεις, αποτελούν τόπο σκουπιδιών, αλλά και κινδύνων. Δεν είναι μόνο ο (τρομαχτικός κάθε καλοκαίρι) κίνδυνος μιας πυρκαγιάς, αλλά και οι παγίδες, κυριολεκτικές και μεταφορικές, που κρύβει για όσους θέλουν να περπατήσουν στα σχεδόν ανύπαρκτα πλέον μονοπάτια του. Ποιος από μας θα ήθελε να ξέρει ότι το παιδί του επιλέγει μια διαδρομή γεμάτη σκουπίδια, σκουριασμένα αντικείμενα, σύριγγες, περιττώματα και, συχνά, πτώματα ζώων;
Ο στόχος
Σήμερα λοιπόν που ο νυν και υποψήφιος Δήμαρχος Θανάσης Ζούτσος μου έκανε την τιμητική πρόταση να είμαι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος στο συνδυασμό του, μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω τις απόψεις μου, να καταθέσω τις προτάσεις μου και να εργαστώ με όλες μου τις δυνάμεις, προκειμένου ο λόφος Λεβίδη να περάσει επιτέλους στη χρήση των κατοίκων του Δήμου μας και να διαμορφωθεί σε έναν πρότυπο, ελκυστικό και πάντα κατάφυτο τόπο ξεκούρασης και πολιτισμού.
Η αλήθεια είναι ότι τόσο η παρούσα όσο και προηγούμενες δημοτικές αρχές έκαναν κατά καιρούς πολλές προσπάθειες για να λύσουν το θέμα αυτό και να υπάρξει πιθανότητα εξαγοράς της έκτασης, πάντα φυσικά με την προϋπόθεση ότι θα διατηρηθεί στο ακέραιο ο δασικός χαρακτήρας της.
Όμως, το κόστος μιας τέτοιας εξαγοράς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τα περιορισμένα οικονομικά μέσα του Δήμου. Για να πετύχουμε έναν τέτοιο υψηλό αλλά όχι ανέφικτο στόχο, χρειάζεται σχέδιο, συντονισμός και δράση.
Προσωπικά, προχωρώ ήδη στη δημιουργία μιας κίνησης-πρωτοβουλίας πολιτών, η οποία, σε συνεργασία με το Δήμο, μέσα από δράσεις, δωρεές, κληροδοτήματα, κοινοτικά προγράμματα κλπ, θα ανοίξει το δρόμο για την αγορά του λόφου Λεβίδη από τους σημερινούς ιδιοκτήτες του και τη μετατροπή του σε χώρο αναψυχής, πολιτισμού και τέχνης, προσβάσιμο σε όλους τους δημότες.
Συγκεκριμένα, θα ιδρυθεί μια Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία, με μέλη κατοίκους του Δήμου Παλλήνης και εκπροσώπους της Δημοτικής Αρχής, η οποία θα έχει ως σκοπό να κινητοποιήσει τους πολίτες του Δήμου μας και της ευρύτερης περιοχής των Μεσογείων και να συγκεντρώσει χρήματα που θα της επιτρέψουν:
1. να εξαγοράσει το λόφο από τους σημερινούς ιδιοκτήτες,
2. να ανακαινίσει τα κτίσματα, μετατρέποντάς τα σε ένα σύγχρονο κέντρο πολιτισμού, που θα περιλαμβάνει αίθουσα διαλέξεων, συνεδρίων, προβολών, παραστάσεων και εκδηλώσεων, χώρους εκθέσεων, βιβλιοθήκη κλπ,
3. να διασώσει και να συντηρήσει το πευκοδάσος και
4. να αναπλάσει τον περιβάλλοντα χώρο.
Γνωρίζω ότι ο στόχος είναι ιδιαίτερα φιλόδοξος, αλλά αυτός είναι και ο μόνος τρόπος προκειμένου να αποδοθεί στους κατοίκους του Δήμου μας ο πολύτιμος αυτός, πανέμορφος πνεύμονας και να αξιοποιηθεί με τον τρόπο που του αξίζει.
Ειδικά σ’ αυτή την εποχή, που η κρίση μας διδάσκει ότι το «εμείς» είναι πολύ πιο ισχυρό και αποτελεσματικό από το «εγώ», ας το τολμήσουμε όλοι μαζί ώστε να το πετύχουμε για όλους μας!
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά για την εμπιστοσύνη σας,
Αποστολίδου Ελένη
