Κάπως έτσι ήταν η αντίδραση και της δικής μου – ναι, μάνα με γέννησε και μένα – όταν κατά τη διάρκεια ενός τραπεζιού συζητήθηκε το θέμα.
Και μετά από την απλή αυτή φράση ξεκινάνε τα βασανιστικά ερωτήματα. Ερωτήματα που κάποια από αυτά μπήγονται στο μυαλό σαν μαχαίρι. Ερωτήματα που για να απαντηθούν χρειάζεται θάρρος και αυτογνωσία.
Ερώτηση 1η
«Καλά παιδί μου, μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει, τώρα που όλοι βρίζουν τους πολιτικούς, εσύ αποφάσισες να πολιτευτείς; Εσύ δεν είχες συνδικαλιστεί ποτέ. Ούτε ως φοιτητής. Τι σε έπιασε τώρα;»
Δεν είμαι πολιτικός και ούτε θα γίνω ποτέ. Άλλο η κεντρική πολιτική σκηνή και άλλο η τοπική αυτοδιοίκηση. Η Τ.Α. αφορά την καθημερινότητά μας, τους δρόμους, την αποχέτευση, την ύδρευση, την καθαριότητα, τα πάρκα, τα σχολεία. Και όλα αυτά δεν λειτουργούν από μόνα τους. Μπορεί να τα θεωρούμε δεδομένα, όμως κάποιοι τρέχουν για αυτά. Και επειδή έτυχε στο Δήμο Παλλήνης να αγοράσουμε το πρώτο μας σπίτι, τον αγαπώ σαν να γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ. Γιατί εδώ γεννήθηκαν και μεγαλώνουν τα παιδιά μου.
Ερώτηση 2η
«Και πως θα τα βγάλεις πέρα; Έχεις χρόνο με τόσες δουλειές και τρία παιδιά;»
Αχ βρε μάνα… δεν θα κόψω χρόνο από τα παιδιά – εντάξει… θα κόψω λίγο -, από τον ελεύθερο χρόνο μου θα κόψω. Θέλω να βοηθήσω με κάποιο τρόπο να βελτιώσω τη γειτονιά μου, την πόλη μου. Γιατί είναι ΚΑΙ δικιά μου πόλη πλέον και ας μη μεγάλωσα εδώ.
Ερώτηση 3η
«Ποιος θα σου πληρώσει τα προεκλογικά σου έξοδα; Ο συνδυασμός; Ή μήπως θα βρεις χορηγούς;»
Τι να απαντήσεις τώρα… Όχι μάνα. Από την τσέπη μου θα τα βάλω. Δεν είναι πολλά τα χρήματα. Όσα θέλει ξοδεύει ο καθένας και προσπαθεί για το καλύτερο.
Ερώτηση 4η
«Τι θα κάνεις με τη δουλειά σου αν εκλεγείς; Θα την παρατήσεις; Τουλάχιστον γιόκα μου, παίρνει καλά λεφτά το Δημοτικός Σύμβουλος;»
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα… Δεν πληρώνονται πλέον οι δημοτικοί σύμβουλοι. Ούτε ένα ευρώ δεν παίρνουν. Προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους. Ξοδεύουν τη δική τους βενζίνη, πληρώνουν το δικό τους τηλέφωνο. Δεν υπάρχουν «εταιρικές δαπάνες» και «έξοδα παράστασης». Δεν θα παρατήσω τη δουλειά μου μάνα!
Ερώτηση 5η
«Δηλαδή μου λες ότι όχι μόνο δεν θα πληρώνεσαι, όχι μόνο θα αφιερώνεις από τον προσωπικό σου χρόνο, όχι μόνο θα γίνεις μέρος του σάπιου πολιτικού συστήματος, όχι μόνο θα γίνεσαι στόχος αντιπαραθέσεων και ίσως και ύβρεων, ΔΕΝ θα πληρώνεσαι κιόλας;»
Απανωτά τα χτυπήματα! Κατά ριπάς που λέγαμε και στο στρατό. Τι να της πεις; Ότι έχει άδικο;
Όμως, το να βρίζεις ένα σάπιο πολιτικό σύστημα από το καναπέ και να περιμένεις να αλλάξει από μόνο του, είναι μάλλον ανούσιο. Το να απέχεις από τα πάντα και να κλείνεσαι στο προστατευμένο καβούκι σου ασκώντας κριτική επί παντός επιστητού είναι η εύκολη λύση.
Αν όμως θες να αλλάξεις, ή έστω να βάλεις ένα μικρό λιθαράκι για να αλλάξει το σύστημα, πρέπει να το αλλάξεις από μέσα. Και σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, ή θα το αλλάξουμε ή θα μας αλλάξει. Και αυτό είναι το στοίχημα.
Τουλάχιστον όμως θα πω ότι προσπάθησα. Και θα είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτό.
Ερώτηση 6η
«Τι λένε οι φίλοι σου; Οι γνωστοί σου; Ο περίγυρός σου; Θα σε στηρίξουν; Συμφωνούν μαζί σου;»
Κάποιοι θα συμφωνούν μαζί μου και θα μου λένε μπράβο. Κάποιοι θα διαφωνούν με γόνιμο τρόπο. Κάποιοι θα με βρίζουν. Κάποιοι θα με φθονούν λες είναι το «αξίωμα» του δημοτικού συμβούλου είναι κάτι το λαμπερό!!!
Δεν είναι λαμπερό μάνα. Σου κολλάνε τη ρετσινιά του πολιτικού χωρίς να απολαμβάνεις κανένα προνόμιο. Αν όμως στο τέλος της ημέρας η ζυγαριά κλίνει από τη μεριά αυτών που συμφωνούν μαζί μου, τότε αυτή είναι η μεγαλύτερη αμοιβή. Τότε νοιώθεις ότι έχεις προσφέρει έστω και λίγο.
Γι’ αυτό θα βγω έξω, μάνα, με το κεφάλι ψηλά και χωρίς να ντρέπομαι και θα ζητήσω να με ψηφίσει ο κόσμος. Όποιος με πιστεύει και πιστεύει σε μέ
Κουβέντα στην κουβέντα, πέρασε η ώρα και ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού. Φεύγοντας με αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε «Καλή επιτυχία αγόρι μου». Είχε αλλάξει το βλέμμα της. Νομίζω ότι διέκρινα και μερικά ψήγματα υπερηφάνειας.
Δεν παίρνω όρκο. Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου…
