Εκπληκτική παράσταση από τη θεατρική ομάδα του ΦΕΣ - Μήνυμα Ζούτσου κατά του τοπικισμού

Κάντε κλικ στη φωτογραφία για περισσότερες

Μια παράσταση, της οποίας οι συντελεστές απέσπασαν το θερμότατο χειροκρότημα και τα αμέτρητα συγχαρητήρια, παρακολούθησαν όσοι επέλεξαν να παρευρεθούν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Γέρακα την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου.

Οίκος ευγηρίας " Η Ευτυχισμένη Δύσις" ο τίτλος αυτής, από τη θεατρική ομάδα του Συλλόγου ΦΕΣ ¨Η Κάντζα" στα πλαίσια του Πολιτιστικού Σεπτέμβρη 2013. 

Για μια ακόμη φορά ο Δήμαρχος Παλλήνης έστειλε μήνυμα κατά του τοπικισμού. 

"Απόψε παίξατε το έργο σας στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Παλλήνης, στο Γέρακα... Κάθε χώρος το Δήμου ανήκει σε όλους. Έχουμε την υποχρέωση να σπάσουμε τον τοπικισμό. Είστε στο Πολιτιστικό σας κέντρο. Δεν σας φιλοξενήσαμε". 

Κάποτε ξέραμε μόνο τα γηροκομεία σήμερα τους λέμε οίκους ευγηρίας. Ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα απλά λέγεται στην καθαρεύουσα για να είναι πιο εύηχο. Στα γηροκομεία κάποτε πήγαιναν τους ηλικιωμένους όταν δεν είχαν κανένα να τους φροντίσει. Θεωρείτο ντροπή και ήταν ντροπή να έχει κάποιος παιδιά και τα παιδιά του να πάνε τον πατέρα ή τη μάνα στο γηροκομείο ή έστω στον οίκο ευγηρίας. Σήμερα είναι σύνηθες άσε που είναι και θέμα στυλ. Υπάρχουν ιδιωτικά, πολυτελείας και κατατάσσονται σε κατηγορίες όπως τα ξενοδοχεία. Κάποια είναι μεσαίας κατηγορίας.

Σε ένα τέτοιο εξελίσσεται η υπόθεση της παράστασης. Στο σαλόνι ενός οίκου ευγηρίας, ένας πατέρας ο οποίος δεν ακούσει καλά και φοράει ακουστικό, αλλά το βγάζει όταν δεν θέλει να ακούει κανένα, και κρατάει και μαγκούρα, οδηγείται από τον γιο και τη νύφη του, μια ξιπασμένη που θέλει να τον ξεφορτωθεί γιατί μυρίζουν τα χνώτα του. Τα λεφτά του όμως και την περιουσία του θα την διαχειρίζονται αυτοί. Στο σαλόνι του οίκου, κάθονται διάφοροι χαρακτήρες. Ο κοινωνικός που διαβάζει εφημερίδα για να ενημερώνεται. Ο χαλαρός που φοβάται γιατί δε έχει κανένα. Ένας τύπος που έχει χάσει το χέρι του στον πόλεμο, είναι μόνος του αλλά είναι ξύπνιος, ξέρει τι γίνεται στον οίκο, δεν φοβάται και δεν μασάει τα λόγια του. Μια ρουφιάνα γεροντοκόρη που δίνει ραπόρτο στη διευθύντρια, που έχει την απαίτηση να τη φωνάζουν κυρία. Μια τσαχπίνα γιαγιά που ενώ έχει χάσει το παιδί της από τροχαίο, εν τούτοις καταφέρνει να επιβιώνει και μάλιστα τραγουδάει. Μια άλλη που θέλει να φύγει γιατί δεν μπορεί να προσαρμοστεί αλλά δεν την θέλει η κόρη της. Μια στρίγγλα διευθύντρια, και ένας απόστρατος με πλάκα τα γαλόνια που κάνει τον Πρόεδρο και με την διευθύντρια εκμεταλλεύονται τις περιουσίες των γέρων.

Μέσα από μικρές ή μεγάλες απατεωνιές, της καθημερινότητας ή σοβαρότερες, εξελίσσεται η παράσταση, για να κερδίσει τελικά η αγάπη και η ζωή.