UN BONHEUR N' ARRIVE PAS SEULΕ
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Χιούθ.
Πρωταγωνιστούν: Γκαντ Ελμαλέ, Σοφί Μαρσό, Μορίς Μπαρτελεμί.
Διάρκεια: 110 λεπτά
Ώρα έναρξης: 20.50 & 23.00 (Δυο προβολές)
Ο Σασά είναι ένας ταλαντούχος πιανίστας της τζαζ, που αρνείται να πάρει τη ζωή στα σοβαρά. Αγαπά τους φίλους του, το πιάνο του και… τα πάρτι! Τα βράδια εργάζεται σε ένα κλαμπ, όπου του αρέσει να φλερτάρει με όμορφα κορίτσια. Ζει για την κάθε στιγμή, μόνο για την απόλαυση, χωρίς ευθύνες, χωρίς οικογένεια, χωρίς υποχρεώσεις. Η ζωή του θα αλλάξει απότομα, όταν θα γνωρίσει τη 40χρονη Σαρλότ, ένα βροχερό απόγευμα. Η Σαρλότ έχει τρία παιδιά, κι ένα ζηλιάρη πρώην σύζυγο. Παρ’όλο που δε τον αγαπά πια, δυσκολεύεται να τον αφήσει, γιατί της προσφέρει ασφάλεια. Ο Σασά και η Σαρλότ, φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό, μπορεί όμως πολύ απλά να είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο.
Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά ο Τζέιμς Ουτ λέει ότι η ταινία του, δεν είναι τίποτα άλλο από τις «Αριστόγατες» της Disney αλλά με ηθοποιούς. Στην ταινία κινουμένων σχεδίων η αριστοκρατική γάτα με τα τρία γατάκια ερωτεύεται έναν αλητόγατο. Εδώ η πλούσια εν διαστάσει μητέρα, συναντά έναν τζαζ μουσικό με τον οποίο δεν την ενώνει απολύτως τίποτα, εκτός φυσικά από τον έρωτα.
Ναι το στόρι ακούγεται σαν ένα μεγάλο κλισέ, όμως το «Η Αγάπη δεν Έρχεται Μόνη», είναι μια από εκείνες τις ταινίες που δεν φοβούνται να παίξουν με τα κλισέ, ξέροντας πως όταν τα χρησιμοποιείς σωστά σε αποζημιώνουν με το παραπάνω. Το φιλμ του Ουτ, μοιάζει με μια ταινία βγαλμένη από το ίδιο καλούπι με τις τεχνικολόρ κομεντί ή τα κλασσικά ρομάντζα του παλιού Χόλιγουντ και δεν διστάζει να το δείξει, βάζοντας τους ήρωες της να ποζάρουν κάτω από αφίσες τέτοιων ταινιών ή προσφέροντας χαριτωμένες αναφορές σε εκείνη την εποχή.
Ναι η ιστορία δεν κρύβει εκπλήξεις, ναι, οι χαρακτήρες είναι σχεδόν μονοδιάστατοι και το φιλμ προσπαθεί ίσως λίγο πιο σκληρά απ ότι χρειάζεται να κάνει σαφείς τις αναφορές του, όμως μερικές φορές αυτό που μετρά είναι η χημεία των πρωταγωνιστών, η χορογραφία της σκηνοθεσίας, η απενοχοποιημένη ελαφρότητα, το κωμικό timing.
Εδώ όλα τα παραπάνω λειτουργούν όσο καλά χρειάζεται για να αφήσεις στην άκρη τις αντιρρήσεις σου και να απολαύσεις δυο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές (ακόμη κι αν η Σοφί Μαρσό φλερτάρει μια ιδέα παραπάνω με το slapstick), σε μια ρομαντική κομεντί που δεν είναι μεν ανόητη, αλλά που δεν νοιάζεται να περάσει κανενός είδους εξετάσεις για το πόσο έξυπνη ή ανατρεπτική είναι.
