Παράπονο

Είστε οι περισσότεροι από σας φίλοι μου. Με αρκετούς από σας μεγαλώσαμε μαζί. Είμαι μαζί σας και αυτό δεν το λέω τώρα επειδή τώρα που χτύπησε την πόρτα σας, ξέρετε τι, αποφασίσατε να κινητοποιηθείτε. Το έχω πει εδώ και πολύ καιρό, για την ακρίβεια ένα χρόνο πριν με το άρθρο μου Απολύσεις στο Δημόσιο ή αλλιώς... «πως τρώμε τις σάρκες μας» αλλά και πρόσφατα πάλι με άρθρο μου με τίτλο Απολύσεις στο Δημόσιο;

Είστε όμως προνομιούχοι φίλοι μου. Ακόμη και μπροστά στον κίνδυνο της απόλυσης είστε προνομιούχοι.

Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ποιος και που θα έκανε κατάληψη στην οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία που πρόκειται να κάνει απολύσεις. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος θα έκανε έστω απεργία σε μια ιδιωτική εταιρεία που πρόκειται να κάνει απολύσεις. Δεν διάβασα ούτε ένα ψήφισμα για την Αλεξάνδρα που απολύθηκε από τη «ΤΑΔΕ ΑΕ» ούτε ένα ψήφισμα για τη Μαρία που έχασε τη δουλειά της επειδή η ELITE έκλεισε.

Δεν συνεδρίασε κανένα όργανο να αποφασίσει ότι θα στηρίξει ακόμη και δικαστικά, τον εμποράκο που κλείνει το μαγαζάκι του επειδή δεν έχει δουλειά, ούτε για τον οικοδόμο που έχει να κάνει μεροκάματο μήνες.

Σας παρακαλώ μη με ερμηνεύσετε λάθος. Δεν προσπαθώ να βάλω διαχωριστικά. Όλοι μαζί είμαστε, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Όλοι έχουμε τα ίδια προβλήματα. Αλλά ακόμη κι αυτά εσείς τα αντιμετωπίζετε από πλεονεκτική θέση. Δεν σας προτρέπω να σταματήσετε. Αυτό δεν είναι δική μου δουλειά. Εσείς θα το αποφασίσετε, μόνοι σας, με τις κόντρες σας, με τις πίκρες σας, με τις αντιπαραθέσεις σας.

Έτσι το ‘γραψα, ως «μνημόσυνο» στους 1,5 εκατομμύριο ανέργους, αλλά και επειδή με πείραξε που μια φίλη μου με κατέταξε έστω και χαριτολογώντας στους «εχθρούς», επειδή είμαι αιρετός.