Είναι μεγάλη κουβέντα φίλοι μου το αν τελικά πρέπει ή δεν πρέπει ο αιρετός να ασχολείται με ζητήματα «ταπεινά», «μικρά», «δευτερεύοντα» ή αν πρέπει να μην ασχολείται με αυτά και να τα αφήνει στους υπαλλήλους και αυτός να παραμένει ταγμένος στη «μεγάλη ιδέα» «στο μεγάλο σκοπό», όπως και αν ο ίδιος τα προσδιορίζει.
Ίσως θα ήταν καλύτερα αυτό το ερώτημα να το απαντήσουν μη αιρετοί για να δούμε τελικά πως μας θέλετε. Προσωπικά θα επιθυμούσα να ανοίξει ένας τέτοιος διάλογος ώστε να δούμε τελικά ποια είναι η κυρίαρχη άποψη και μάλιστα προς τούτο γράφω και αυτό το κείμενο.
Λοιπόν φίλοι μου μετά από 18 έτη στην τοπική αυτοδιοίκηση πιστεύω πως ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι ιδανικό.
Ο αιρετός πράγματι πρέπει να έχει τη δυνατότητα και την ικανότητα βέβαια να οραματίζεται, να σκέφτεται, να προγραμματίζει τα βήματα για την επίτευξη των στόχων και να μπορεί να εμπνεύσει τους υπηρεσιακούς παράγοντες να υλοποιήσουν τις σκέψεις του και το όραμά του. Άλλωστε κανείς δεν μας ψήφισε για να βγάζουμε φωτοτυπίες ή να μεταφέρουμε έγγραφα. Μας ψηφίσατε επειδή συμφωνήσατε με την άποψη(?) που εκφράσαμε(?) προεκλογικά και θα μας κρίνετε στο τέλος για την υλοποίησή της.
Και βέβαια όλα τα παραπάνω αυστηρά στα πλαίσια της ομάδας που υποτίθεται ότι έχει ένα κοινό όραμα και κοινές επιδιώξεις. Γιατί εάν όλα τα παραπάνω βρουν εφαρμογή στο πλαίσιο μια προσωπικής στρατηγικής τότε ο στόχος πάει περίπατο. Οι προσωπικές στρατηγικές του καθ’ ενός ξεχωριστά εάν δεν έχουν έναν κοινό παρονομαστή είναι παλάτια στην άμμο.
Αυτό είναι το γενικό και αρκετά θεωρητικό πλαίσιο που περιγράφει ιδανικές καταστάσεις. Υπάρχουν όμως ιδανικές καταστάσεις σε μια χώρα που βυθίζεται; Υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις σε μια Τοπική Αυτοδιοίκηση που παλεύει για την επιβίωσή της;
Σήμερα ο αιρετός έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από προβλήματα που μπορεί να ξεκινάνε από την έλλειψη προσωπικού, την έλλειψη πόρων, την ατολμία των υπηρεσιακών παραγόντων, τη δαιδαλώδη δημόσια διοίκηση και πολλά άλλα που θα μπορούσα να απαριθμώ επί ώρες. Σήμερα ο αιρετός πρέπει να μπορεί να συνδυάζει. Να έχει άποψη και να την καταθέτει, να έχει όραμα για την πόλη, αλλά παράλληλα να είναι και διατεθειμένος να κάνει και πράγματα που θα βοηθήσουν στο στόχο και που είναι «ταπεινά» όπως είπα παραπάνω. Δεν θα πέσει η μύτη κανενός, κάνοντας πρωτογενή δουλειά εάν αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί και αν η δική του συμβολή θα επιφέρει πιο γρήγορα λύση.
Μη βιαστείτε να πείτε «τι μας λες ρε Καρρά τώρα, να βγουν δηλαδή οι αιρετοί να μαζεύουν σκουπίδια;» Όχι δεν σας λέω αυτό. Αυτό είναι λαϊκισμός που ίσως να βρει ανταπόκριση στ’ αυτιά αρκετών αλλά δεν λέω αυτό. Λέω ότι ο αιρετός πρέπει να ξεπεράσει στερεότυπα του παρελθόντος και να είναι έτοιμος και διαθέσιμος να προσφέρει και σε πρακτικά ζητήματα, γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς.
Κλείνοντας να σας πω για όσους είδαν ένα κείμενο που κυκλοφόρησε και δεν κατάλαβαν, πως ο ΚΑμεΡΑμαν είμαι εγώ και δεν ντρέπομαι καθόλου αφού δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Θα δεχόμουν μια συζήτηση για τις βιντεοσκοπήσεις γενικά, αλλά τσάμπα προσπαθείτε να με μειώσετε με το χαρακτηρισμό, τον οποίο παρεμπίπτοντος βρίσκω ευφυή, γιατί απλά δεν έχω πρόβλημα να ασχολούμαι ΚΑΙ με «ταπεινά», «μικρά» και «δευτερεύοντα» ζητήματα.
