Η τριανδρία συναντιέται και ξανασυναντιέται χωρίς λέει να συμφωνεί. Ο της σκληρής διαπραγμάτευσης Πρωθυπουργός, ξέρετε εκείνος που μέχρι να γίνει Πρωθυπουργός έλεγε ότι θα διαπραγματευτεί από μηδενική βάση, φαίνεται διατεθειμένος να μην αφήσει τίποτα όρθιο προκειμένου να πάρει τα χρήματα του Νοεμβρίου. Ο άλλος, ξέρετε αυτός που ήταν Αντιπρόεδρος στην προηγούμενη Κυβέρνηση και εμπνευστής του προηγούμενου μεσοπρόθεσμου πομπωδώς δηλώνει ότι δεν θα αφήσει να γίνουμε προτεκτοράτο και ακολουθεί το μικρό (εκλογικά) Φώτη στις αντιρρήσεις του για τα εργασιακά, λες και μπορούσε να κάνει αλλιώς αφού ο Φώτης τα στύλωσε. Κοροϊδευόμαστε χωρίς αμφιβολία.
Ο της από μηδενική βάση διαπραγμάτευση Σαμαράς σήμερα όπως λένε και δικοί του άνθρωποι ξέχασε αυτή τη λέξη. Ότι θέλετε παιδιά. Φτάνει να μας δώσετε τα λεφτά - τα οποία όντως χρειαζόμαστε ακόμα και αν δεν πρόκειται να πάνε στην αγορά (δεν πιστεύω να νομίζετε ότι η δόση που περιμένουμε είναι για την αγορά;)
Ο άλλος, αφού πρώτα με την πολιτική που υπηρέτησε πιστά από το 2009 ισοπέδωσε (η λέξη λόγω όγκου) τα πάντα, σήμερα μας παρουσιάζεται ως μαχητικότατος υπερασπιστής των εργαζομένων αλλά και της Εθνικής υπερηφάνειας.
Και όλα αυτά ενώ τίποτα δεν λειτουργεί. Το κράτος είναι πραγματικά διαλυμένο, όχι μόνο λόγω της έλλειψης χρημάτων αλλά και της γενικότερης αποδιοργάνωσης. Ολόκληρος ο κρατικός τομέας βρίσκεται υπό κατάρρευση συμπαρασύροντας μαζί του και μεγάλο μέρος του ιδιωτικού. Και όλοι εμείς, μέσα σ’ αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν συνολική κατάθλιψη. Τι κάνεις; ρωτάς κάποιον και η απάντηση τώρα πια είναι από «χάλια» έως «σχεδόν καλά αφού είμαι όρθιος και με όλα αυτά που συμβαίνουν». Όλοι ζούμε λες και περιμένουμε το μοιραίο. Και ψάχνουμε την ελπίδα. Το φως στο τούνελ.
Κάποιοι το φως αυτό το βλέπουν σε αλήστου μνήμης εποχές. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει το «α’ ρε Παπαδόπουλος που χρειάζεται» Προσωπικά το ακούω πολύ συχνά. Και στέκομαι αμήχανα να διερωτώμαι εάν μπορεί κάποιος να λέει στα σοβαρά κάτι τέτοιο. Και όμως το λέει. Και βλέπετε και τα γκάλοπ που η Χρυσή Αυγή αυξάνει τις δυνάμεις της. Τι νομίζετε ότι οι Έλληνες έγιναν ξαφνικά ναζιστές. Όχι. Την οργή τους εκφράζουν απέναντι στο σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Όσο φταίει η ΧΑ που παρά τις απαράδεκτες μεθόδους της και την αντιδημοκρατική της πρακτική ανεβαίνει, άλλο τόσο φταίει το μέχρι σήμερα πολιτικό σύστημα συμπεριλαμβανομένων μεγαλοδημοσιογράφων και μεγαλοσυνδικαλιστών που με τις πρακτικές τους την εξέθρεψαν; Τέτοιου είδους παρακλάδια, που εκφράζουν δήθεν πατριωτικές και σθεναρών αντιδράσεων απόψεις, υπάρχουν και σε άλλους παρεμφερής πολιτικά χώρους. Δεν πρόκειται παρά για χώρους έρποντος φασισμού. Παραμύθια για μικρά παιδιά, ότι δήθεν οι Έλληνες είμαστε το κέντρο του κόσμου, και όλοι θέλουν να μας εξαφανίσουν. Ιδεοληψίες για να μη πω τίποτε βαρύτερο που και βέβαια δεν δίνουν λύση.
Κάποιοι άλλοι, το φως στο τούνελ που σας έλεγα παραπάνω το είδαν μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ. Έχω γράψει και ξαναγράψει ότι αυτό το σχήμα δεν το εμπιστεύομαι. Και όσο βλέπω γύρω μου ποιοι το ακολουθούν δεν βλέπω παρά ένα κακέκτυπο του παρελθόντος που μόνο φως δεν μπορεί να δώσει. Δεν υπάρχει βολεμένος που να μην έχει προσχωρήσει. Δεν λέω ότι όλοι όσοι έχουν προσχωρήσει είναι οι βολεμένοι του συστήματος, αλλά λέω ότι όλοι οι βολεμένοι, οι μέχρι σήμερα απολαμβάνοντες μέσω διαδρομίστικων τακτικών προνόμια και οφέλη, σήμερα έχουν πάει με το ΣΎΡΙΖΑ. Και διερωτώμαι εάν τα παιδιά του προηγούμενου συστήματος που αποδείχθηκε ότι θέλει γκρέμισμα μπορούν να γκρεμίσουν τον εαυτό τους. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Με τα σάπια υλικά του παρελθόντος δυστυχώς σύντροφοι μια από τα ίδια θα δούμε και μάλιστα σε χειρότερη έκδοση.
Πουθενά λοιπόν με τα σημερινά δεδομένα δεν υπάρχει ελπίδα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Και αυτό είναι φίλοι μου το τραγικότερο όλων.
