Θέμα συζήτησης στα Blogs και στα Sites του διαδικτύου. Όλοι έχουμε άποψη, και όλοι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Πως “φταίνε” οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Δανοί, οι Τούρκοι, φταίνε και οι πολιτικοί, οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι περιπτεράδες, και ο τυροπιτάς της γωνίας ακόμα… αυτός κι αν φταίει… Τώρα αν μπορεί κάποιος να μου απαντήσει (για παράδειγμα) τι διαφορά έχει ένας Έλληνας πολιτικός από ένα Έλληνα ταξιτζή, όσον αφορά τη συμπεριφορά του, αν φυσικά εξαιρέσει κανείς το αντικείμενο απασχόλησης, θα του χρωστάω ευγνωμοσύνη.
Α! Φταίει και ο καθρέπτης του μπάνιου μας που δείχνει ότι θέλει αυτός και όχι ότι θέλουμε εμείς και εμείς τον “τιμωρούμε” αποφεύγοντας να τον κοιτάξουμε.
Δεν με ενθουσιάζει αγαπητοί φίλοι το να ανοίγω μια τέτοια συζήτηση, όμως πάντα υπάρχει ένας λόγος να κάνεις κάτι τέτοιο. Κυρίως όταν η απογοήτευση σε πλημμυρίζει, όταν βλέπεις πως κάποια πράγματα ήλθαν για να μείνουν, τα έχουμε αποδεχθεί και υποτάσσουν την ψυχή μας την ίδια.
Οι επαναστάτες του παρελθόντος όμως δεν είναι πια εδώ. Κάθονται εκεί στα βάθη της ιστορίας ή στη σύγχρονη απομόνωσή τους και γελούν. Η κλαίνε. Η και τα δύο! Γιατί έτσι γίνεται. Το κλάμα εύκολα γίνεται γέλιο και τούμπαλιν. Είναι από τα ελάχιστα στοιχεία που μας θυμίζουν πως κάπου μέσα μας υπάρχουν ψήγματα συνείδησης. Ειδικά το κλάμα έρχεται από πολύ βαθιά στο χρόνο.
Ας πάρουμε λοιπόν αυτόν το Έλληνα, αυτόν τον Έλληνα, που κατάφερε να αποτινάξει ζυγούς και ζυγούς στη διάρκεια της ιστορίας του και να αποτελέσει πολλές φορές το παράδειγμα “ψυχάρας” για τους Λαούς πάνω στη γη. Δείτε τον σήμερα. Αντί για υπερήφανο Άτι, καβαλάει Transalp και SUV, αντί για σπαθί κρατάει Iphone4, αντί για ασπίδα κρατάει Ipad!… Αν δεν συμβαίνει αυτό, κάτι από αυτά ή ανάλογο θα αποτελουν «το αντικείμενο του πόθου» του… και μέχρι εκεί. Το βλέμμα του αναζητεί όχι τη δημιουργία αλλά την κατανάλωση και δεν εννοώ μόνο μόνο εμπορικών προϊόντων…
(Και επειδή ένας φίλος εντόπισε -σωστά- πως δεν είναι όλοι το ίδιο θα απαντήσω το αυτονόητο. Πως συμφωνώ. Βεβαίως θα μπορούσα την αναφορά σια SUV, IPad, IPhone κ.λ.π να την αντικαταστήσω με κάτι… άλλο αλλά δεν είναι αυτό το βασικό θέμα). Ο σημερινός Έλληνας κινείται μέσα στα καλούπια που του έχουν φτιάξει, γιατί ήξεραν καλά αυτοί που τον παρακολουθούσαν πως αλλιώς δεν μπορεί να ελεγχθεί. Καλούπια που κρατούν φυλακισμένη την ίδια του την ψυχή, καταπιεσμένη και αδύναμη να αντιδράσει.
Και αυτή η καταπίεση έχει γίνει τρόπος ζωής, έχει γίνει συνήθεια, σε κάθε επίπεδο, σε κάθε δραστηριότητα, ακόμα και σε αυτές που επιβεβαιώνουν τη διαφορά του από τα άλλα όντα πάνω στη γη. Ακόμα και οι συναισθηματικές του λειτουργίες κινούνται βάσει του σεναρίου που ένας Υπέρτατος Φώσκολος έχει γράψει, βάσει των “κανόνων” και των “Νόμων” που είναι απαραβίαστοι, διότι το σύστημα πως να το κάνουμε; θα πρέπει να αυτοπροστατεύεται.
Αλλά είμαστε μυστήρια ράτσα. Ενώ δεχόμαστε αυτά τα καλούπια και τα στενά τους όρια που δεν επιτρέπουν τίποτα άλλο από το να ζούμε, ταυτόχρονα “επαναστατούμε” στα λόγια και υπενθυμίζουμε την… καταγωγή μας και το από που προερχόμαστε! Παραλογισμός ή απλά… τελευταίοι σπασμοί πριν βγει η ψυχή μας γιατί απλά μας βαρέθηκε;
Ο Θάνατος δεν επέρχεται όταν σταματήσει η καρδιά μας να λειτουργεί. Ο θάνατος μας έχει ήδη έλθει από τι στιγμή που δεχτήκαμε την καταπίεση αυτή (της ψυχής μας), που όσο και αν προσπάθησε να μας υπενθυμίσει πως υπάρχει, οδηγώντας ακόμα και τα βήματα μας σε κάποιο ζεϊμπέκικο, δεν κατάφερε να μας αφυπνίσει.
Έχουμε αρχίσει να θυμίζουμε κοτόπουλα πτηνοτροφείου που σε ένα στενό χώρο, τρώνε το φύραμα τους με τα μεταλλαγμένα στοιχεία, γεννάν τα αυγά και μπορούν να κοιτούν μόνο μέχρι τα απέναντι κλουβιά και να κακαρίζουν, για να αποδείξουν πως ζουν ακόμα… Το κακάρισμα και το αβγό είναι οι μόνες ενδείξεις ζωής… Μόλις το κακάρισμα πάψει, τότε ανοίγει το κλουβί για να αλλάξει το κοτόπουλο. Και ξέρετε… το κακάρισμα μπορεί να είναι δυνατό, όμως δεν το καταλαβαίνει κανείς. Ούτε καν τα κοτόπουλα.
Κάποτε είχα δει μια ταινία… τη γνωστή σε όλους “Φάρμα των Ζώων”… Με είχε εντυπωσιάσει. Θυμάμαι τα γουρούνια – δυνάστες και τον αγώνα που έκαναν τα άλλα ζώα. Πόσο μου άρεσε! Μέχρι που έκλαψα! Σήμερα όμως φοβάμαι πως τα σενάρια αυτά απλά φτιάχτηκαν όχι για να μας παραδειγματίσουν, αλλά για να μας υπενθυμίζουν πως μόνο σε κινούμενα σχέδια μπορεί να σκεφτόμαστε τέτοιου είδους “εκτροχιασμούς”. Απλά για λόγους εκτόνωσης.
Αγαπητέ φίλε προφανώς θα περίμενες μία απάντηση στο ερώτημα “από ποιον κινδυνεύει η Ελλάδα”… Ελπίζω να την πήρες. Κινδυνεύει από εμένα, από εσένα και από τον διπλανό σου. Κινδυνεύει από τους συμβιβασμούς σου, κινδυνεύει από την πρέσα και τα καλούπια που έχουν βάλει την ίδια σου την ζωή. Κινδυνεύει από το “σενάριο” που τόσο πιστά ακολουθείς.
Κινδυνεύει από την αδυναμία σου, όχι μόνο τις φοβίες σου απέναντι στις πολιτικές ανατροπές αλλά ακόμα και απέναντι στο γέλιο, τον έρωτα, το φως, την άνοιξη, το χάραμα και το ηλιοβασίλεμα, στοιχεία ζωής που σου στερούν με “καλούπια”. Από την αδιαφορία σου γενικά στα καλέσματα του μόνου στοιχείου που σε κάνει να ξεχωρίζεις και που στο παρελθόν έφτιαξε Παρθενώνες…
Την ψυχή σου!
Καληνύχτα Έλληνα και Ελληνίδα! Εγώ σίγουρα δεν θα κάτσω “στα αυγά μου” και θα καταλάβεις εν καιρώ τι εννοώ… αφού τελικά δεν κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά. Γνωρίζω φυσικά πως “χρυσά αβγά” δεν υπάρχουν. Επίσης πως το κοτόπουλο που τα σπάει “αντικαθίσταται” πάραυτα.
Όμως λυπάμαι, για το ότι οι διαθέσεις “ανατροπής” που πολλές φορές τόσο εύστοχα εκφράζεις, δεν ξεκινούν από τον εαυτό σου αλλά αποτελούν μόνο πόθους και απλά καλέσματα στα… “μέσα κοινωνικής δικτύωσης” και ψυχικής απομόνωσης.
Καληνύχτα!
