Η ιστορία της Ελένης του Ευριπίδη είναι λίγο πολύ γνωστή. Ειδικά για τους νεότερους αφού διδάσκεται και στην τρίτη γυμνασίου. Απ’ τις πιο ευχάριστες τραγωδίες που μερικοί επιμένουν πως είναι και κωμωδία. Η συγκεκριμένη απόδοση διατηρεί στην κάθε της λεπτομέρεια τα στοιχεία του έργου του Ευριπίδη και όχι μόνο…
Αναφέρεται και σε λεπτομέρειες της μυθολογίας «κουτσομπολιά» των διαφόρων ηρώων που εμπλέκονται στην υπόθεση. Μα η θεατρική έκφραση αυτή τη φορά είναι εντελώς διαφορετική από την μέχρι σήμερα εμφανιζόμενη στις διάφορες θεατρικές «εκδόσεις» που έχουν κατά καιρούς παρουσιαστεί. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μια παράσταση λίγο ασυνήθιστη και λίγο πρωτότυπη.
Φιλοδοξία του συγγραφέα και σκηνοθέτη είναι, με όσο πιο ευχάριστο και γιατί όχι ανατρεπτικό τρόπο, να προσελκύσει τους θεατές να δουν την παράσταση αφού θα γνωρίζουν πως δεν θα δουν αυτό που ήδη μέχρι σήμερα ξέρουν ή τουλάχιστον στη μορφή που το έχουν ξαναδεί και αφού θα γνωρίζουν πως θα φύγουν με την προίκα της γνώσης της τραγωδίας σερβιρισμένη σε πιάτο ποιοτικού θεάματος διανθισμένο με μπόλικο, σύγχρονο αλλά και καθόλου χυδαίο χιούμορ.
