Γράφει ο κ. Θανάσης Παπαδημητρίου
Συνταξιούχος Καθηγητής Μ.Ε. (Φυσικός)
Μέχρι του 2008, χρονιά που έγινε το πρώτο πάγωμα των μισθών και των συντάξεων, ζούσαμε όλοι στην άνεση του καναπέ μας, απολαμβάνοντας την ασφάλεια που μας έδινε μια θεσούλα στο Δημόσιο (μόνιμη, με σύμβαση αορίστου χρόνου, με σύμβαση έργου, ακόμα και με σύμβαση stage) ή μια κρατικοδίαιτη επιχειρησούλα, ή μια μεγαλύτερη επιχείρηση που, λόγω κομματικών δεσμών και αυτονόητης διαπλοκής, έπαιρνε δάνεια (στην πραγματικότητα δανεικά και αγύριστα) κατατρώγοντας τόσο τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων όσο και τα χρήματα που παίρναμε, για «αναπτυξιακούς σκοπούς», από τα διάφορα κοινοτικά πλαίσια στήριξης.
Υποσυνείδητα όλοι τη βλέπαμε τη φούσκα που διογκώνονταν, αλλά εφησυχάζαμε, λέγοντας στον εαυτό μας πως τελικά κάτι θα γίνει και η φούσκα δεν θα σκάσει στα δικά μας χέρια.
Είχαμε ήδη ανακηρύξει την παραγωγική εργασία σε γνώρισμα των ηλιθίων και, εμείς οι «έξυπνοι», την αποφεύγαμε όπως ο διάβολος αποφεύγει το λιβάνι!
Θα σας δώσω δυό παραδείγματα:
Σε ένα ορεινό χωριό ο δήμαρχος κάλεσε τις γυναίκες να εκμεταλλευτούν κάποιο κοινοτικό πρόγραμμα και να δημιουργήσουν έναν πρότυπο συνεταιρισμό. Στη συγκέντρωση περίμενε τους εμπνευστές του σχεδίου μία μεγάλη απογοήτευση: Η πρόταση συνάντησε την καθολική άρνηση των γυναικών. Και κάποιες μάλιστα κάλεσαν τον δήμο να πάρει αυτός την πρωτοβουλία να δημιουργήσει την εταιρεία και να τις προσλάβει ως υπαλλήλους...
Το περιστατικό συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Είναι όμως ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής για το τι πραγματικά συνέβη σε αυτή τη χώρα. Μία θέση στο δημόσιο ήταν ο παράδεισος για κάθε έναν πολίτη αυτής της χώρας.
Οι συμπολίτισσες του δημάρχου δεν θέλησαν να πάρουν οι ίδιες το επιχειρηματικό ρίσκο του συνεταιρισμού κι ας υπήρχαν κοινοτικά κονδύλια γι’ αυτό το σκοπό.
Ήθελαν να είναι βολεμένες με έναν μικρό μισθό και με την αίσθηση της μονιμότητας.
Ήθελαν να ξέρουν ότι θα έπαιρναν σύνταξη από την κοινοτική επιχείρηση. Με τον τρόπο αυτόν απεμπολούσαν και τα πιθανά οφέλη από μία ενδεχόμενη επιτυχία. Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που τους ενδιέφερε. Το παν ήταν η μονιμότητα σε μία δημόσια θέση.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο δήμος έκανε το λάθος και έκανε πράξη την πρόταση των δημοτών του. Έχει κανείς αμφιβολία για το τι θα επακολουθούσε;
Η επιχείρηση θα ήταν μόνιμα ζημιογόνος και κάποια στιγμή ο δήμος θα ήταν υποχρεωμένος να δανειστεί (αν μπορούσε) για να συντηρήσει την εταιρεία σε λειτουργία. Ποιος δήμαρχος θα τολμούσε να διαλύσει μία δημοτική επιχείρηση; Οι ψήφοι των εργαζομένων και των οικογενειών τους ίσως και να ήσαν αρκετές για να χάσει τις επόμενες δημοτικές εκλογές...
Η δημοτική επιχείρηση δεν έγινε. Ευτυχώς.
Οι δημότες δεν τόλμησαν να αξιοποιήσουν τα κοινοτικά κονδύλια και να επιχειρήσουν. Δυστυχώς.
Σήμερα οι περισσότερες από τις γυναίκες που συμμετείχαν σε εκείνη τη σύσκεψη εξακολουθούν και ασχολούνται με τα οικιακά.
Το 2009 ένας καθηγητής Λυκείου, της περιοχής μας, προσπαθούσε να πείσει τους μαθητές του, από την Α΄ τάξη του Λυκείου, ότι πρέπει να είναι φιλομαθείς και εργατικοί για να μπορέσουν να σπουδάσουν και να γίνουν χρήσιμοι πολίτες.
Η απάντηση που εισέπραξε ήταν: «Να σπουδάσουμε και να παίρνουμε τρεις και εξήντα όπως εσείς; Να μας λείπει. Τα μαύρα χρήματα είναι εκείνα που θα μας σώσουν!»
Δεν απέκτησαν οι μικροί μαθητές την νοοτροπία αυτή με επιφοίτηση κάποιου πνεύματος. Τη βίωσαν και τη βιώνουν στο άμεσο και στο ευρύτερο περιβάλλον τους.
Και ας πάμε στο σήμερα.
Από τον προϋπολογισμό για το 2011.
Οι δαπάνες δημοσίου είναι (σε στρογγυλεμένα νούμερα) 61 δισ, από τα οποία 24 είναι μισθοί και συντάξεις δημοσίου και 16 είναι επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων. (Τα άλλα είναι μικρά, 4 δισ., τοπική αυτοδιοίκηση και διάφορα άλλα, ψιλά). Πληρώνουμε και άλλα 16 για τόκους από παλιά δανεικά, με τα οποία την περνάγαμε τόσα χρόνια.
Τα έσοδα είναι 49 δισ. από φόρους. Άρα μας λείπουν 28 δισ. για φέτος. Και να μην πληρώσουμε τόκους, (βγάλε τα 16), μας λείπουν 12 δισ. (γνωστό και σαν πρωτογενές έλλειμμα). Αυτά γίνονται κάθε χρόνο και, από τα τελευταία 37 χρόνια, έχει μαζευτεί ένα εθνικό μας χρέος (χοντρικά) 450 δισ.
Η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όταν χρωστάει και οι δανειστές μας τα απαιτούν, βρίσκει πάντοτε την εύκολη λύση. Τα παίρνει από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, κουτσουρεύοντας τους μισθούς και τις συντάξεις τους. Το χειρότερο είναι ότι δεν κάνει τις περικοπές των αποδοχών με δικαιοσύνη. Φτιάχνει ένα «ενιαίο» μισθολόγιο για τους πολλούς και μερικά «ειδικά» μισθολόγια π.χ. για τους προνομιούχους μισθωτούς των εισηγμένων στο χρηματιστήριο ΔΕΚΟ, τους Δικαστικούς, τους Ένστολους κ.α.
Από το 2010 τα πράγματα οδηγήθηκαν σε πλήρες αδιέξοδο και μας ήλθε το ΔΝΤ και η Τρόϊκα για να μας επιβάλλουν τα διάφορα μνημόνια.
Εδώ άρχισαν οι διαμαρτυρίες:
Να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν έλεγε ο «λαός», και έδειχνε τους πολιτικούς και τους πλούσιους.
Μαζί τα φάγαμε, αντέτεινε ο κ. Πάγκαλος.
Υπεύθυνη για όλα είναι η κακή Δεξιά ισχυρίζεται το Πασοκ.
Το χρέος και τα σκάνδαλα βαρύνουν μόνο το Πασοκ ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία.
Υπεύθυνος είναι ο Δικομματισμός ισχυρίζεται το ΚΚΕ και κηρύσσει την ανυπακοή και την απειθαρχία στους νόμους που ψήφισε η βουλή, στην οποία συμμετέχουν και διεκδικούν μια μεγαλύτερη συμμετοχή.
Υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση (όποια και να είναι) και η πλουτοκρατία ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και εγκαινιάζει μια τακτική παρεμπόδισης ομιλιών κυβερνητικών αξιωματούχων εντός και εκτός Ελλάδος.
Στο δικομματισμό ρίχνει την ευθύνη και ο ΛΑΟΣ, λες και αυτοί προέρχονται από παρθενογένεση.
Έλεος ρε παιδιά! Κανένας δεν θέλει να κάνει μια ειλικρινή αυτοκριτική και να αναλάβει τις ευθύνες του με έργα και όχι με λόγια;
Γιατί να αρνούμαστε, πεισματικά, να καταλάβουμε την ουσία του προβλήματος μας;
Το αδιέξοδο δεν το δημιούργησε, ούτε και θα το άρει το ΔΝΤ και η Τρόϊκα, διότι είναι εγγενές και αφορά στο Σύστημα Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας. Αυτό γεννά όλα τα συμπτώματα της κακοδαιμονίας μας.
Η οικονομία είναι το σύμπτωμα της ασθένειας που λέγεται τρόπος που έχουμε επιλέξει να επιτρέπουμε στους κομματικούς μηχανισμούς να καπηλεύονται την εξουσία και να μας οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ανατροφοδοτούμενης διαφθοράς.
Δεν υπάρχουν διακριτές εξουσίες στη Δημοκρατία μας.
Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική εξουσία συνενώθηκαν σε μία. Στη συνέχεια ο Τύπος, που εθεωρείτο η άτυπη αλλά και πρωταρχική 4η εξουσία, συνθηκολόγησε για κάποιες κρατικές διαφημίσεις, για κάποιες κρατικές προμήθειες ή για κάποια δημόσια έργα (30 αργύρια τα έλεγαν κάποτε).
Έτσι, σήμερα έχουμε:
• Κυβερνήτη-Νομοθέτη-Δικαστή-Εκδότη , 4 σε συσκευασία του ενός.
Οι άνθρωποι που υπηρετούν το σύστημα αυτό:
• Μισθοδοτούνται από τα κρατικά ταμεία.
• Επεμβαίνουν στο Σύνταγμα της χώρας για να δημιουργήσουν ασπίδα προστασίας για την ενιαία αυτή εξουσία, θεσμοθετώντας την ανισονομία. (Νόμοι περί ευθύνης υπουργών, νόμοι φίμωσης του πολίτη που έχει στοιχεία εναντίον διεφθαρμένου πολιτικού, ΕΔΕ για να κουκουλώνονται οι ατασθαλίες Εφοριακών Πολεοδόμων κ.τ.λ. που θα διενεργούνται από ομοτράπεζους τους, και δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστούν ακόμα…)
Το σημερινό Σύστημα Διακυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας, δηλαδή η (κομματοκεντρική - πελατειακή) Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική (και βουλευτο-ασυλική) Δημοκρατία, όπως διαμορφώθηκε από το 1974 μέχρι σήμερα, στηρίζει και επιτρέπει την Απόλυτη Εξουσία.
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των Ελλήνων να αδιαφορεί για το ανθρώπινο κόστος του ενός εκατομμυρίου ανέργων του ιδιωτικού τομέα (850.000 επίσημα άνεργοι και ποιός ξέρει πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες που φυτοζωούν στα όρια της νεόπτωχης επιβίωσης ενώ ο ΟΑΕΕ τους κυνηγάει να πληρώσουν εισφορές που δεν έχουν να πληρώσουν;)
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να κωλυσιεργεί σ’ ελάχιστες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και αυτές μέσω εφεδρείας, και μια αξιωματική αντιπολίτευση που να θέλει μια επ’ αόριστον εφεδρεία (για να βολευτούν μέσω αργομισθίας κάποια δικά της παιδιά), όταν ξέρει και τελευταίος Ευρωπαίος ότι ένα τεράστιο ποσοστό από αυτούς “κάθονται” αλλά πληρώνονται χρυσάφι από το μόχθο και το αίμα του Έλληνα φορολογούμενου με τεράστιο κοινωνικό κόστος;
Εύχομαι να αποφασίσουμε σύντομα να γίνουμε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας μια Ελλάδα ενωμένη από τους στόχους της κοινωνίας, και όχι χωρισμένη από τα συμφέροντα και τα πάθη των ομάδων που νέμονται την απόλυτη εξουσία.
Η απάντηση που εισέπραξε ήταν: «Να σπουδάσουμε και να παίρνουμε τρεις και εξήντα όπως εσείς; Να μας λείπει. Τα μαύρα χρήματα είναι εκείνα που θα μας σώσουν!»
Δεν απέκτησαν οι μικροί μαθητές την νοοτροπία αυτή με επιφοίτηση κάποιου πνεύματος. Τη βίωσαν και τη βιώνουν στο άμεσο και στο ευρύτερο περιβάλλον τους.
Και ας πάμε στο σήμερα.
Από τον προϋπολογισμό για το 2011.
Οι δαπάνες δημοσίου είναι (σε στρογγυλεμένα νούμερα) 61 δισ, από τα οποία 24 είναι μισθοί και συντάξεις δημοσίου και 16 είναι επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων. (Τα άλλα είναι μικρά, 4 δισ., τοπική αυτοδιοίκηση και διάφορα άλλα, ψιλά). Πληρώνουμε και άλλα 16 για τόκους από παλιά δανεικά, με τα οποία την περνάγαμε τόσα χρόνια.
Τα έσοδα είναι 49 δισ. από φόρους. Άρα μας λείπουν 28 δισ. για φέτος. Και να μην πληρώσουμε τόκους, (βγάλε τα 16), μας λείπουν 12 δισ. (γνωστό και σαν πρωτογενές έλλειμμα). Αυτά γίνονται κάθε χρόνο και, από τα τελευταία 37 χρόνια, έχει μαζευτεί ένα εθνικό μας χρέος (χοντρικά) 450 δισ.
Η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όταν χρωστάει και οι δανειστές μας τα απαιτούν, βρίσκει πάντοτε την εύκολη λύση. Τα παίρνει από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, κουτσουρεύοντας τους μισθούς και τις συντάξεις τους. Το χειρότερο είναι ότι δεν κάνει τις περικοπές των αποδοχών με δικαιοσύνη. Φτιάχνει ένα «ενιαίο» μισθολόγιο για τους πολλούς και μερικά «ειδικά» μισθολόγια π.χ. για τους προνομιούχους μισθωτούς των εισηγμένων στο χρηματιστήριο ΔΕΚΟ, τους Δικαστικούς, τους Ένστολους κ.α.
Από το 2010 τα πράγματα οδηγήθηκαν σε πλήρες αδιέξοδο και μας ήλθε το ΔΝΤ και η Τρόϊκα για να μας επιβάλλουν τα διάφορα μνημόνια.
Εδώ άρχισαν οι διαμαρτυρίες:
Να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν έλεγε ο «λαός», και έδειχνε τους πολιτικούς και τους πλούσιους.
Μαζί τα φάγαμε, αντέτεινε ο κ. Πάγκαλος.
Υπεύθυνη για όλα είναι η κακή Δεξιά ισχυρίζεται το Πασοκ.
Το χρέος και τα σκάνδαλα βαρύνουν μόνο το Πασοκ ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία.
Υπεύθυνος είναι ο Δικομματισμός ισχυρίζεται το ΚΚΕ και κηρύσσει την ανυπακοή και την απειθαρχία στους νόμους που ψήφισε η βουλή, στην οποία συμμετέχουν και διεκδικούν μια μεγαλύτερη συμμετοχή.
Υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση (όποια και να είναι) και η πλουτοκρατία ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και εγκαινιάζει μια τακτική παρεμπόδισης ομιλιών κυβερνητικών αξιωματούχων εντός και εκτός Ελλάδος.
Στο δικομματισμό ρίχνει την ευθύνη και ο ΛΑΟΣ, λες και αυτοί προέρχονται από παρθενογένεση.
Έλεος ρε παιδιά! Κανένας δεν θέλει να κάνει μια ειλικρινή αυτοκριτική και να αναλάβει τις ευθύνες του με έργα και όχι με λόγια;
Γιατί να αρνούμαστε, πεισματικά, να καταλάβουμε την ουσία του προβλήματος μας;
Το αδιέξοδο δεν το δημιούργησε, ούτε και θα το άρει το ΔΝΤ και η Τρόϊκα, διότι είναι εγγενές και αφορά στο Σύστημα Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας. Αυτό γεννά όλα τα συμπτώματα της κακοδαιμονίας μας.
Η οικονομία είναι το σύμπτωμα της ασθένειας που λέγεται τρόπος που έχουμε επιλέξει να επιτρέπουμε στους κομματικούς μηχανισμούς να καπηλεύονται την εξουσία και να μας οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ανατροφοδοτούμενης διαφθοράς.
Δεν υπάρχουν διακριτές εξουσίες στη Δημοκρατία μας.
Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική εξουσία συνενώθηκαν σε μία. Στη συνέχεια ο Τύπος, που εθεωρείτο η άτυπη αλλά και πρωταρχική 4η εξουσία, συνθηκολόγησε για κάποιες κρατικές διαφημίσεις, για κάποιες κρατικές προμήθειες ή για κάποια δημόσια έργα (30 αργύρια τα έλεγαν κάποτε).
Έτσι, σήμερα έχουμε:
• Κυβερνήτη-Νομοθέτη-Δικαστή-Εκδότη , 4 σε συσκευασία του ενός.
Οι άνθρωποι που υπηρετούν το σύστημα αυτό:
• Μισθοδοτούνται από τα κρατικά ταμεία.
• Επεμβαίνουν στο Σύνταγμα της χώρας για να δημιουργήσουν ασπίδα προστασίας για την ενιαία αυτή εξουσία, θεσμοθετώντας την ανισονομία. (Νόμοι περί ευθύνης υπουργών, νόμοι φίμωσης του πολίτη που έχει στοιχεία εναντίον διεφθαρμένου πολιτικού, ΕΔΕ για να κουκουλώνονται οι ατασθαλίες Εφοριακών Πολεοδόμων κ.τ.λ. που θα διενεργούνται από ομοτράπεζους τους, και δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστούν ακόμα…)
Το σημερινό Σύστημα Διακυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας, δηλαδή η (κομματοκεντρική - πελατειακή) Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική (και βουλευτο-ασυλική) Δημοκρατία, όπως διαμορφώθηκε από το 1974 μέχρι σήμερα, στηρίζει και επιτρέπει την Απόλυτη Εξουσία.
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των Ελλήνων να αδιαφορεί για το ανθρώπινο κόστος του ενός εκατομμυρίου ανέργων του ιδιωτικού τομέα (850.000 επίσημα άνεργοι και ποιός ξέρει πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες που φυτοζωούν στα όρια της νεόπτωχης επιβίωσης ενώ ο ΟΑΕΕ τους κυνηγάει να πληρώσουν εισφορές που δεν έχουν να πληρώσουν;)
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να κωλυσιεργεί σ’ ελάχιστες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και αυτές μέσω εφεδρείας, και μια αξιωματική αντιπολίτευση που να θέλει μια επ’ αόριστον εφεδρεία (για να βολευτούν μέσω αργομισθίας κάποια δικά της παιδιά), όταν ξέρει και τελευταίος Ευρωπαίος ότι ένα τεράστιο ποσοστό από αυτούς “κάθονται” αλλά πληρώνονται χρυσάφι από το μόχθο και το αίμα του Έλληνα φορολογούμενου με τεράστιο κοινωνικό κόστος;
Εύχομαι να αποφασίσουμε σύντομα να γίνουμε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας μια Ελλάδα ενωμένη από τους στόχους της κοινωνίας, και όχι χωρισμένη από τα συμφέροντα και τα πάθη των ομάδων που νέμονται την απόλυτη εξουσία.
Πιστεύω ότι το καθήκον μας είναι να δούμε πως θα θεραπεύσουμε τις παθογένειες του πολιτικού μας DNA, και τότε η οικονομία, ως σύμπτωμα, θα ακολουθήσει την εξυγίανση του Συστήματος Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας.
Θανάσης Παπαδημητρίου
Συνταξιούχος Καθηγητής Μ.Ε. (Φυσικός)
