Χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, (ένα νέο και διαρκώς ανερχόμενο ΜΜΕ) και τις τεράστιες δυνατότητες επικοινωνίας που αυτό παρέχει, με ανεύθυνο και ανέξοδο τρόπο, που εκφράζει αποκλειστικά τον... εσωτερικό τους κόσμο και τις ρεβανσιστικές διαθέσεις τους απέναντι στην ίδια την κοινωνία που τους απέρριψε επιδιώκοντας πρώτα την σαλαμοποίησή της και έπειτα τον πολιτικό έλεγχο ενός μέρους της.
Η καλλιέργεια διχασμού, συχνά συναντάται στην ιστορία (ιδιαίτερα την Ελληνική), σαν τρόπος οπαδικής περιχαράκωσης και άμυνας ενός κατεστημένου, απέναντι σε οτιδήποτε κοινωνικά ή πολιτικά δημιουργικό. Όταν επέρχεται διχασμός σε μία κοινωνία, οι διαλυτικές τάσεις αυξάνονται γεωμετρικά, άλλωστε τις καταστροφικές της συνέπειες, τις έχουμε βιώσει ως Έθνος σε όλη την ιστορική μας πορεία. Οι παλαιότεροι τα θυμούνται πάρα πολύ καλά, αφού τα έζησαν «στο πετσί τους» και δεν τα διδάχτηκαν απλά, όπως η δική μου γενιά.
Παρόλα αυτά, σήμερα κάποιοι, εξακολουθούν να θεωρούν την χρήση τέτοιων ανήθικων μέσων, συμβατών με την προσωπική και πολιτική τους ηθική ως την πρακτική εκείνη που θα υπερασπίσει την τελευταία γραμμή άμυνας τους και την πολιτική τους επιβίωση ενώ ταυτόχρονα θα κρύψει μέσα σε ένα πυκνό -πιστεύουν- παραπέτασμα καπνού τις πολιτικές τους ανεπάρκειες... Αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να υπάρξουν στο νέο ξεκίνημα των τόπων μας, αδιαφορώντας για τους κινδύνους για τη κοινωνική συνοχή, συνεχίζουν να διαχωρίζουν τους δημότες του Δήμου Παλλήνης, σε “Παλληνιώτες” και “Γερακιώτες”, εφευρίσκοντας και διαχέοντας άγαρμπα και προκλητικά, άρρωστες επιχειρηματολογίες, που φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Όμως δεν είναι εκεί το πρόβλημα αφού ο κάθε συμπολίτης μας, μπορεί κάλλιστα να αξιολογήσει τη σοβαρότητα και αξιοπιστία όσων συμμετέχουν σε αυτό το -επικίνδυνο και ανήθικο- παιχνίδι (αν και κατά την άποψή μου αυτό το έχει ήδη κάνει).
Όμως επειδή οι εποχές σήμερα είναι πονηρές και δύσκολες, σε συνδυασμό με το κλίμα ανησυχίας και ανασφάλειας που επικρατεί και το οποίο πολλές φορές οδηγεί σε ανέξοδους λαϊκισμούς (ανέξοδος λαϊκισμός είναι το να υπόσχεσαι τα πάντα σε όλους).
Το όλο σενάριο κάτω από υποδαυλισμένες συνθήκες φτάνει εύκολα στην ομαδική υστερία, (γνωστή η συνταγή του διδάξασα Γκαίμπελς) και σε κοινωνικό διχασμό. Θα πρότεινα λοιπόν να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να ελέγχουμε δύο και τρεις φορές ότι λαμβάνουμε σαν “πληροφόρηση” από αυτό τον κυκεώνα πληροφοριών που ονομάζεται διαδίκτυο…
Να γνωρίζουμε καλά πως ότι προκύψει στο μέλλον (και κακά τα ψέμματα, αυτό που μας περιμένει δεν είναι τίποτα λιγότερο από... τσουνάμι), θα πρέπει να μας βρει ως κοινωνία “μπετόν αρμέ” και με αυξημένο το αίσθημα της αλληλεγγύης μεταξύ μας. Δεν πρέπει να υπάρχουν, Γερακιώτες, Παλληνιώτες ή Ανθουσιώτες, αλλά μόνο συμπολίτες στο νέο Δήμο μας, το Δήμο Παλλήνης.
Συμπολίτες που παλεύουν ΟΛΟΙ με τα ίδια προβλήματα, κινδυνεύουν το ίδιο από την ανεργία και τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, απογοητεύονται ή ικανοποιούνται για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Γι αυτό αγαπητοί φίλοι, ας κλείσουμε τα αφτιά μας σε αυτές τις περιθωριακές και παρακμιακές σκοπιμότητες αλλά κυρίως σε όλους εκείνους που τις συντηρούν.
