Στο Δημόσιο δεν μπήκα εν κρυπτώ και δεν μπήκα παρακαλώντας. Το Κράτος θέλησε να καλύψει κενές θέσεις εργασίας, κατέθεσα τα χαρτιά μου στο ΑΣΕΠ και κάποια στιγμή το Κράτος μου απάντησε ότι χρειάζεται τις υπηρεσίες μου. Κατέχω μεταπτυχιακό, μιλάω τρεις ξένες γλώσσες, χειρίζομαι άριστα Η/Υ και έχω προϋπηρεσία 14 ετών στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά, για το νεοδιόριστο δημόσιο υπάλληλο του σήμερα αποτιμώνται σε 660 ευρώ, το μήνα. Σε αυτά προσθέστε επιδόματα που θα ανέβαζαν το τελικό πληρωτέο ποσό στα 900 ευρώ το μήνα, αν δεν τελούσαν υπό κατάργηση με το νέο μισθολόγιο.
Λόγω μαζικών συνταξιοδοτήσεων και ελάχιστων προσλήψεων, δεν έχω διευθυντή ούτε τμηματάρχη για να με καθοδηγήσουν, να με διδάξουν και, στο κάτω κάτω, να υπογράψουν μια εισήγησή μου προς την πολιτική ηγεσία. Όταν κάποιο έγγραφο φτάσει τελικά προς υπογραφή σε γραφείο πολιτικά ιστάμενων, οφείλω να αντιμετωπίσω την απαξιωτική συμπεριφορά του εκάστοτε εξω-υπηρεσιακού συμβούλου, ο οποίος μπορεί να έχει λιγότερες περγαμηνές από εμένα και ο οποίος φυσικά είναι εξίσου κρατικοδίαιτος με τους δημοσίους υπαλλήλους που φανερά απεχθάνεται.
Κατά τη διάρκεια των «μπάνιων του λαού» και με προθεσμία λίγων ημερών έπρεπε να προσαρμοστώ στο νέο ωράριο της υπηρεσίας, αυξημένο κατά μισή ώρα την ημέρα. Δεν με πείραξε το επιπλέον μισάωρο, ως μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης. Με ενόχλησε και με πρόσβαλε το γεγονός ότι δεν μου αναγνώρισαν καν το δικαίωμα μιας περιόδου προσαρμογής. Μισή επιπλέον ώρα την ημέρα για κάποιον που έχει να μαζέψει τα παιδιά του από παιδικούς σταθμούς, γιαγιάδες ή νταντάδες είναι σοβαρή υπόθεση. Για τους «κατάπτυστους» δημοσίους υπαλλήλους, όμως, η ξαφνική αλλαγή του οικογενειακού προγραμματισμού είναι ένα μέρος της τιμωρίας τους.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι αναξιοπρεπής. Για τα λεφτά που παίρνω μετά από τόσα χρόνια σπουδών και εργασίας, για τις συνθήκες στις οποίες καλούμαι να δουλέψω, αλλά πάνω από όλα, για τη ρετσινιά του καλοπληρωμένου τεμπέλη ή αργόσχολου βολεμένου. Είναι εύκολο να κατηγορείς για την οικονομική κατάσταση της χώρας μια κοινωνική ομάδα, πόσο μάλλον τους δημοσίους υπαλλήλους που μέχρι χθες ενσάρκωναν το όνειρο πολλών Ελληνίδων μητέρων για τα παιδιά τους. Αυτό το «όνειρο», πιστέψτε με, ανήκει στο χθες. Ο δημόσιος υπάλληλος σήμερα είναι κατασυκοφαντημένος, κοινωνικά απαξιωμένος και κακοπληρωμένος, ακόμα και αν αυτό ακούγεται οξύμωρο.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι για δεκαετίες θεμελίωναν προνόμια υπερβολικά και προκλητικά για το σύνολο της κοινωνίας μέσα από συνδικαλιστικά και μικροκομματικά παζάρια που εξυπηρετούσαν το πελατειακό σύστημα του ελληνικού Κράτους. Οι πολιτικοί μπορούσαν έτσι να κάνουν χάρες και οι υπάλληλοι να αυξάνουν εισόδημα και προνόμια.
Σήμερα όμως, με τις περικοπές που έχουν γίνει την τελευταία διετία και ειδικά το τελευταίο δίμηνο, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι σε κατάσταση σοκ, όχι γιατί χάνουν τα εξόφθαλμα προνόμιά τους, αλλά γιατί το εισόδημά τους είναι εξευτελιστικά χαμηλό. Αυτοί είναι σήμερα οι «κοπρίτες» των 660 ευρώ, που «ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους 10 εκατομμύρια Έλληνες». Σε λίγο καιρό, αν κι εγώ απολυθώ ή τεθώ σε εφεδρεία, η κοινωνία θα πρέπει να βρει άλλους δαίμονες για να εξορκίσει.
Ι.Λ.
