Είχα την τύχη μέσα στον προεκλογικό πυρετό, να συμμετάσχω σε συγκέντρωση στην Παλλήνη. Δεν μιλάω για τη συγκέντρωση των εγκαινίων του εκλογικού μας κέντρου, αλλά για συγκέντρωση σε γειτονιά, με 40 περίπου παρευρισκόμενους.
Πηγαίνοντας προς τον τόπο της συγκέντρωσης, δεν ντρέπομαι να σας πω ότι ήταν μια γειτονιά που δεν είχα ξαναπάει, η εικόνα αποκαρδιωτική. Οι δρόμοι όπου είχαν άσφαλτο ήταν γεμάτοι λακκούβες, οι χωματόδρομοι αρκετοί, δημοτικός φωτισμός κεράκια.
Μίλησε λοιπόν ο Δήμαρχός μας, με μια απλή και λιτή ομιλία που λιγότερο έμοιαζε με ομιλία και περισσότερο με συζήτηση, και λίγο-πολύ τους είπε ότι δεν έχει μαγικό ραβδί να τα φτιάξει όλα μονομιάς, και ότι θα χρειαστεί την υπομονή τους για να αλλάξει την σημερινή εικόνα.
Οι διακοπές που δεχόταν ήταν αλλεπάλληλες. Διακοπές που είχαν να κάνουν με το πόσο ξεχασμένοι είναι, με το ότι κανείς από τη σημερινή διοίκηση δεν πατάει στη γειτονιά τους, ότι σε όποιον και αν έχουν απευθυνθεί ακόμη και τα μικρά τα απλά προβλήματα της καθημερινότητάς τους δεν βρίσκουν λύση.
Οφείλω να σας ομολογήσω ότι είχα μείνει άναυδος. Αναρωτιόμουν εάν είμαι στην Παλλήνη του 2010 ή στο Γέρακα του 1995. Γιατί αυτό μου θύμιζε. Γέρακα του 1995 και μάλιστα Δέση Γέρακα του 1995. Τότε, με το Γιάννη, ακούγαμε τέτοια παράπονα. Το 1995. Τότε είχαμε ακόμη πολλούς χωματόδρομους και το φτιάξιμο του δρόμου έστω και με 3Α ήταν σημαντική υπόθεση. Τότε ξεκινάγαμε με τους κάδους. Τότε είχαμε ολοκληρώσει το δίκτυο του Δημοτικού Φωτισμού και απλά κάναμε επεκτάσεις όπου μπορούσαμε.
Τι να πει κανείς σε αυτούς τους κατοίκους, που δεν θα ήταν υπερβολή να πω, έβλεπαν το Δήμαρχό μας ως «Μεσσία». Περίμεναν τη λύτρωση. Τη λύτρωση από ανύπαρκτες ή ανίκανες διοικήσεις που τους έχουν καταδικάσει μέχρι σήμερα σε τριτοκοσμικές συνθήκες καθημερινότητας.
Μα καλά κύριοι εκ Παλλήνης συνάδελφοι, τι κάνατε όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως ζούσατε σε άλλη πόλη; Τέτοια ανυπαρξία. 16 χρόνια που ήσασταν; Πώς είναι δυνατόν η Παλλήνη να έχει γειτονιές που έχουν μείνει τόσο πίσω, τόσο εγκαταλελειμμένες; Πως θα πάτε σε αυτούς τους ανθρώπους, σε αυτή τη γειτονιά να ζητήσετε ψήφους; Προσέξτε γιατί όταν αφήνεις πολλούς χωματόδρομους υπάρχουν και πολλές πέτρες.
Μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε για τοπικιστή. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν είμαι. Περιγράφω μόνο αυτά που ένιωσα. Θλίψη. Θλίψη γιατί κάποιοι δήθεν αυτοδιοικητικοί πήραν την ψήφο ανθρώπων κοροϊδευόντάς τους.
Αγωνία. Αγωνία για το πώς θα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά, τα οποία μπορεί να μην είναι πρωτόγνωρα για μας, αλλά είναι τόσο παλιά. Τόσο περασμένα.
Άγχος για τη δουλειά που χρειάζεται ο νέος Δήμος, όταν σε κάποιες γειτονιές έχουμε ακόμη πρωτογενή προβλήματα. Εκνευρισμό με κάποιους δικούς μας «Γερακιώτες» που μόνο κακά έβλεπαν όλα αυτά τα χρόνια και μας έκαναν απίστευτες επιθέσεις.
Για να κλείσω και για να πούμε και κάτι πρακτικό πέρα από τα συναισθήματά μου, θα σας πω ότι ο Δήμαρχός μας, επί τόπου έκανε προτάσεις μηδενικού κόστους, υλοποιήσιμες σε μια μέρα, που θα βελτίωναν απίστευτα την καθημερινότητα των κατοίκων. Προτάσεις κοινής λογικής, που για να τις κάνεις όμως πρέπει να περάσεις από τη γειτονιά. Μάλλον οι σημερινοί διοικούντες έχουν να περάσουν χρόνια από ‘κει. Και για να σας λύσω την απορία του πού είναι αυτή η γειτονιά, θα σας πω μόνο ότι από τον «Άγιο Τρύφωνα» πας με τα πόδια.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη "ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΕΡΑΚΑ" που κυκλοφορεί
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη "ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΕΡΑΚΑ" που κυκλοφορεί
